ON THE BLOG | PERSOONLIJKE VERHALEN

Hij leeft in zijn eigen wereld, ik in pure paniek. | de ochtend shit show 😌

Ik ben Anisa, en jullie… ja júllie… zijn het publiek dat al mijn leefmateriaal gratis en voor niks krijgt 🤣. Weken ben ik al bezig om die perfecte ochtendmama te zijn. Weken! En elke keer mislukt het nét. Jullie hebben al vaker mijn ochtend-chaos gezien — of beter gezegd: mijn ochtend-niet-gaande-situaties. Het is gewoon één grote drama-serie soms. En kom op, ik ben toch niet de enige moeder die dit meemaakt?! Er is dus één dag in de week dat ik de hele dag op kantoor zit. En op die... Meer informatie...

De drama editie van mijn leven✨

Ik begon op mijn dertiende met een krantenwijkje. Geen dramatiek, geen groot verhaal — gewoon een bijbaantje. Soms ging mijn vader met me mee en liepen we samen die wijk door. Het was simpel en eigenlijk best gezellig. En achteraf bijna niet te geloven hoeveel werk je deed voor zo weinig geld, maar voor mij voelde het als vrijheid. Het was míjn eigen geld, míjn eerste stapje richting zelfstandigheid. Op mijn veertiende werkte ik bij de HEMA, voor één gulden per uur. Het klinkt nu bijna absurd, maar zo ging... Meer informatie...

Als jij straalt, straal ik mee 🤍🌸

Sommige dingen merk je pas als je ouder wordt. Ja, ik ben niet zo oud, haha maar wel ouder. Vroeger dacht ik dat iedereen elkaar de wereld gunde , dat het vanzelfsprekend was om blij te zijn voor een ander. Maar vandaag, terwijl ik met een kop koffie aan tafel zat, realiseerde ik me opnieuw hoe bijzonder dat eigenlijk is. Ik ben namelijk altijd iemand geweest die meeklapt. Als iemand een droom waarmaakt, voel ik dat alsof ik er zelf onderdeel van ben geweest. Wanneer een vriendin haar baan binnenhaalt,... Meer informatie...

Tweedehands spullen, een zware start! En toch vond ik daar mijn kracht✨

Ik zie het nog zo voor me: april 2014, vlak voordat Nadin geboren zou worden. Ons allereerste huisje. Een maisonette woning op de eerste verdieping, in Ridderkerk Rijsoord. We woonden er uiteindelijk twee jaar, voordat alles gesloopt werd. Achteraf denk ik: wat een eng en bizar huis was het eigenlijk. Maar dat is niet waarom ik dit schrijf. We hadden toen geen auto. Een heel jaar lang niet, omdat ik het gewoon niet kon betalen. Alles deden we lopend of met de bus. En toch… ik was trots. Trots dat... Meer informatie...

Tussen afscheid en een nieuw begin🌸

Een jaar geleden begon ik een nieuwe reis met Nadelya. En in dat jaar is er zóveel gebeurd — echt absurd als ik erop terugkijk. Van zwangerschap tot bevalling. Van... Meer informatie...

Mijn leven als mama van drie.

Hallo lieve lieve lezers, Het is alweer even geleden. Inmiddels is het bijna 15 weken geleden sinds ik ben bevallen, en over drie weken moet ik alweer aan het werk. Gelukkig hoeft Nalina maar één dag per week naar de opvang, en is papa thuis op de andere twee dagen dat ik werk. En eerlijk? Ik ben zó blij dat het maar één dag is. Want de kosten rondom opvang zijn echt bizar hoog — voor één dag kinderdagverblijf praten we over zo’n €500 bruto per maand. Hallo?! Soms vind... Meer informatie...

Van storm naar rust: mijn moederschap met drie kinderen

Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik Lyad en Nadin voor het eerst in mijn armen hield(als baby) 8,5 jaar en 11 jaar terug alweer. Een piepklein bundeltje, helemaal afhankelijk van mij. Hoe ik het toen deed? Als een wervelwind. Alles moest snel, alles moest meteen. Als ik nu naar Nalina kijk, word ik rustig. Heel rustig. Het is bijna niet te vergelijken. Als ik terugdenk aan de tijd met Nadin en Lyad, komen de herinneringen van onzekerheid weer naar boven. Onzekerheid of ik het wel goed deed, of... Meer informatie...

Groeien met wat het leven geeft.

Ik telde de dagen af. En toen was het zover: 1 september. Ik dacht: nou, hier gaan we weer. Niet met Nalina in mijn buik, maar met Nalina uit mijn buik. Hoe ik dat ging doen, was voor mij ook een raadsel. Maar we did it. We hebben gisterochtend samen gewerkt bij Nadelya. Met z’n tweeën. Nalina sliep de hele weg ernaartoe — althans, de hele weg van vijftien volle minuten. Toen we aankwamen, deed ze haar ogen open, en eigenlijk is ze de hele tijd wakker gebleven. Dat maakte... Meer informatie...

Gisteren moest ik gewoon even huilen.

Gisteren moest ik huilen. Vlak voordat ik ging slapen. Kei hard. Alles kwam eruit. En ik denk dat het ook even moest. Mijn lichaam was gewoon op. Ik ging naar bed met opnieuw pijn. En opnieuw weer een ziekenhuisafspraak. Dit keer had ik pijn in mijn buik, van stress denk ik. Want ik was weer bij de dokter geweest. Ik ben nu al 16 dagen duizelig, heb barstende hoofdpijn en ben misselijk. Sinds Nalina geboren is, is het gewoon niet opgehouden. Ik ging googelen — nee grapje, ik gebruikte ChatGPT... Meer informatie...

Wat niemand zag, maar ik wel voelde.

. Eerlijk… het was gewoon lastig. De laatste dagen voordat Nalina kwam, lag ik soms huilend op bed. Niet omdat ik verdrietig was dat ze zou komen – ik keek juist naar haar uit – maar omdat ik wist: alles gaat veranderen. We waren gewend aan hoe we leefden. Alles had z’n plek. De kinderen hadden hun rol. Ik had m’n ritme. En ik wist: dat gaat allemaal verschuiven. De oudste blijft natuurlijk de oudste, maar hij krijgt er weer een zusje bij. En de jongste, die was altijd de... Meer informatie...

Tussen angst en verlangen vond ik hoop. | deel 2

Ik voelde me leeg! Ik was er wel… maar ik leefde niet echt. Van buiten zag je mijn lach, maar van binnen voelde ik me leeg. Ik moest doorgaan, voor... Meer informatie...

Mijn hart draagt meer dan je ziet . | deel 1

In november 2023 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Een verassing, een cadeau. Maar ik kon het geen plek geven. Ik was zwanger, maar ik kon niet blij zijn.... Meer informatie...

Taal

Taal