Ik ben Anisa – vrouw, moeder, dromer

Welkom! Mijn naam is Anisa Canic-Memisevic. Ik ben 32 jaar oud, getrouwd sinds 2012 en trotse moeder van twee geweldige jongens: Nadin (10) en Lyad (7). Mijn kids zijn mijn wereld, mijn krachtbron en vaak mijn inspiratie. Naast mijn fulltime baan bij de gemeente Rotterdam en mijn studie tot psychosociaal counselor, ben ik bezig met het bouwen van mijn eigen merk,Nadelya.Vernoemt naar mijn kids!

Ik heb vaak gedaan alsof ik een soort superwoman was: werken, moeder zijn, studeren en mezelf blijven. Maar er waren momenten waarop ik het gevoel had dat ik alles verloor.

Twee burn-outs en een angststoornis waren mijn wake-up call. Ik ontdekte dat perfectie een illusie is en dat mijn kracht juist ligt in mijn imperfecties.

De prijs van perfectie: hoe ik mezelf verloor

Er was een periode in mijn leven waarin ik dacht dat ik alles moest kunnen. Werken, moeder zijn, vrouw zijn, studeren én altijd sterk blijven. Maar de waarheid was dat ik mezelf onderweg kwijtraakte. Ik deed alsof ik alles onder controle had, maar diep van binnen voelde ik me uitgeput en verloren.Twee burn-outsen eenangststoornisdwongen me om stil te staan en mezelf af te vragen:wie ben ik eigenlijk zonder al die ‘perfectie’?

Wat ik toen leerde, was levensveranderend: mijn imperfecties maken mij wie ik ben. Door mijn kwetsbaarheid te omarmen, ontdekte ik mijn eigen kracht. Ik hoefde niet alles perfect te doen om goed genoeg te zijn. Dit besef gaf me een nieuwe missie: anderen laten zien dat het oké is om imperfect te zijn. Het is juist dát wat ons menselijk en uniek maakt.

Mijn strijd met gewicht en zelfbeeld

Na mijn zwangerschappen worstelde ik met mijn gewicht en zelfbeeld. Elke keer dat ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf niet meer, en dat raakte me diep. Na lang zoeken ontdekte ik dat een hormonale disbalans de oorzaak was van mijn strijd. Op 23 september 2021 koos ik voor een gastric bypassoperatie – een ingrijpende maar noodzakelijke stap. Het gaf me niet alleen fysiek, maar ook mentaal een enorme boost. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me sterk genoeg om mijn dromen na te jagen. Het was het begin van mijn nieuwe reis: naar mezelf, naar balans, en naar geluk.

Ik begon te bloggen om die stilte te doorbreken. Om eerlijk te zijn over wat het betekent om te groeien, om te vallen, en om opnieuw op te staan.

Schrijven is altijd mijn toevluchtsoord geweest.

Als kind leerde ik emoties te verbergen. Praten over pijn of kwetsbaarheid deed je niet, dus schreef ik alles op. Mijn woorden werden mijn veilige plek, een ruimte waar ik alles kon zeggen wat ik hardop niet durfde. Toch voelde ik me vaak alleen – alsof ik de enige was die worstelde.

Maar toen ik mijn verhaal begon te delen, merkte ik dat anderen zich erin herkenden. Dat raakte me diep. Het liet me zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een kracht. En dat niemand alleen hoeft te zijn in hun strijd.

Dit is waarom ik begon te bloggen: om te laten zien dat het oké is om imperfect te zijn. Dat niet alleen de bestemming telt, maar ook de weg ernaartoe. Mijn woorden zijn er om te verbinden, te helen en anderen te inspireren hun eigen verhaal te omarmen.