Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik Lyad en Nadin voor het eerst in mijn armen hield(als baby) 8,5 jaar en 11 jaar terug alweer. Een piepklein bundeltje, helemaal afhankelijk van mij. Hoe ik het toen deed? Als een wervelwind. Alles moest snel, alles moest meteen.
Als ik nu naar Nalina kijk, word ik rustig. Heel rustig. Het is bijna niet te vergelijken. Als ik terugdenk aan de tijd met Nadin en Lyad, komen de herinneringen van onzekerheid weer naar boven. Onzekerheid of ik het wel goed deed, of ik genoeg gaf, of ik wel sterk genoeg was om alles vol te houden.
Die onzekerheid draag ik nu niet meer, maar toen was het soms loodzwaar. Ook al deed ik alsof het niet zo was. Financieel zwaar, emotioneel zwaar… eigenlijk alles tegelijk. En toch zette ik altijd mijn sterkste gezicht op.
Nu, met drie kinderen, geniet ik écht van het moederschap. Van Nadin, van Lyad, en van Nalina. Waar de eerste jaren zo vol storm waren, heeft Nalina me rust gebracht. Een rust die ik eerder niet kende. Ik hoef maar een paar minuten naar haar te kijken als ze slaapt, en ik voel hoe mijn eigen ademhaling vertraagt. Soms val ik gewoon naast haar in slaap – zo eenvoudig en puur.
Moeder zijn met drie kinderen is nog steeds druk, maar de storm in mijzelf is gaan liggen. En daardoor voelt alles lichter. En ja hoewel ik nog steeds bonkende hoofdpijn heb en nog steeds naar de neuroloog moet, sta ik toch anders in het leven.
lief leven!
0 reacties