Hallo lieve lieve lezers,
Het is alweer even geleden. Inmiddels is het bijna 15 weken geleden sinds ik ben bevallen, en over drie weken moet ik alweer aan het werk. Gelukkig hoeft Nalina maar één dag per week naar de opvang, en is papa thuis op de andere twee dagen dat ik werk.
En eerlijk? Ik ben zó blij dat het maar één dag is. Want de kosten rondom opvang zijn echt bizar hoog — voor één dag kinderdagverblijf praten we over zo’n €500 bruto per maand. Hallo?! Soms vind ik dat zo niet logisch… het voelt bijna alsof je gestraft wordt als je meer werkt en meer verdient, terwijl je juist keihard je best doet om alles draaiende te houden.
Ondertussen heb ik dus een tiener in huis van 11 jaar, bij wie ik ook allerlei mijlpalen voorbij zie komen. Vandaag fietste hij voor het eerst zelf naar voetbal — iets wat hij zó graag wilde. Spannend vond ik het wel hoor! Hij moest zijn locatie delen via de app en mij even laten weten wanneer hij er was of weer naar huis fietste. Jeetje, wat vond ik dat spannend, vooral omdat het al best donker was rond half acht. Maar ik geloof erin dat, als Nadin er klaar voor is, hij dat heel goed zelf kan aangeven.
Lyad daarentegen zit nu echt in die groep 5-fase: in een tweestrijd tussen groot willen zijn en toch nog klein willen blijven. Hij vindt het ergens niet zo leuk dat zijn grote broer aan het einde van dit schooljaar van school afgaat, dus hij is erg bezig met hoe hij daar het beste mee om kan gaan.
En dan is er natuurlijk nog Nalina, mijn kleinste frummeltje op dit moment — waar mama waarschijnlijk meer zorgen over heeft dan zijzelf, haha. Ik weet nog dat ik ooit zei dat ik maar één kind wilde… en kijk mij nu: trotse mama van drie prachtige kinderen! 💖
En dan heb je mama zelf — hoe gaat het met mij?
In principe best goed, zeker als je bedenkt wat een heftige bevalling en zwangerschap het waren. Natuurlijk heb ik dagen gehad waarop ik heb gehuild, dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Dat alles gewoon kut was.
Maar gelukkig gaat het nu echt goed. En ik denk dat het enorm helpt dat ik sinds september bezig ben met Nadelya — dat ik daar iets van mezelf in kwijt kan, iets waar ik trots op ben. In november begin ik weer met werken bij mijn reguliere baan. En juist daar zal ik weer moeten vinden hoe mijn bedrijf past binnen mijn leven. Passen en meten met alles: met Nadelya, met drie kinderen, met mijn rol als partner, als mens, en als ondernemer.
Oh ja, en weet je wat ook leuk is? Ik zit weer op mijn startgewicht! Gewoon mijn normale gewicht van vóór de zwangerschap. Dat geeft me zó’n goed gevoel. Al moet ik eerlijk zeggen: ik ben mezelf een beetje kwijtgeraakt in het aankleden en make-up doen. Mijn lichaam is eindelijk weer geslonken, dus ik moet mezelf nu even herpakken — weer proberen een normale broek aan te trekken in plaats van altijd die leggings.
Want man, man, man, wat heb ik gehuild na mijn bevalling. De eerste paar weken pakte ik meteen een broek om aan te doen — nou, dat ging natuurlijk niet. Je hele lichaam zet uit, en dat was zo confronterend. Ik leefde in leggings, en ik háát leggings.
Voor de mensen die mij al langer volgen: ik heb een gastric bypass ondergaan, en een bevalling op zichzelf — met alles wat daarbij komt kijken — is al intens. Maar die hormonale disbalans die ik bij mijn eerste twee zwangerschappen had, zorgde destijds voor flink overgewicht, en daar was ik zó bang voor dit keer. Misschien komt het daardoor dat alles bij mij net wat heftiger binnenkwam dan bij een “reguliere” zwangerschap.
Dus ja, dat is ook wel één van de redenen waarom ik eigenlijk weer zin heb om te gaan werken. Want dan moet ik me klaarmaken. En dat vind ik normaal gesproken juist leuk — make-up doen, iets leuks aantrekken, weer een beetje Anisa zijn in plaats van alleen maar mama.
Trouwens, ik ga ook elke twee weken naar de fysiotherapeut voor mijn syndroom, om mijn lichaam weer goed te laten “kraken” en herstellen. En eerlijk? Dat helpt zó enorm. Ik zeg altijd dat mijn fysiotherapeut magische handen heeft — ze weet precies waar het pijnpunt zit en hoe ze het los kan maken.
Wat betreft Nadelya Little Bloom: het zaadje van de Bloom die ik tijdens mijn zwangerschap begon te planten, is nu echt tot bloei gekomen. In Bosnië zeggen we: “Svako dijete nosi svoju nafaku” — elk kind brengt zijn eigen zegen mee. En dat klopt echt. Nalina heeft dat gedaan. 🌷
Voor nu wens ik jullie een hele fijne avond.
Ik ga weer vroeg naar bed, want je weet het: drie kids is best wel vlittig af en toe, haha. 😴💛
💬 Hoe doen jullie dat eigenlijk — balans vinden tussen mama zijn, werk en gewoon jezelf blijven? Laat hieronder je reactie achter (anoniem kan ook!) wellicht helpt jouw tip een andere mommy. 🌸
Fotograaf: Kimberley Soraya (go check it out, she the best)
0 reacties