En ineens wist ik het weer. Ik pakte mijn telefoon en begon meteen met schrijven. Een tijdje had ik last van een schrijversblok, denk ik. Mijn verhalen kwamen wel, en mijn blogs ook, maar het duurde te lang of ik moest er echt over nadenken. Nu niet. Wat een fijne manier om weer te schrijven, zo puur en recht uit mijn hart.

Twaalf jaar geleden raakte ik voor het eerst zwanger. Wauw, wat dacht ik op dat moment: Ik kan de wereld aan! Een meisje van 21 jaar oud, hè. Mijn mentaliteit heeft me gebracht waar ik nu ben, maar jeetje, wat is de tijd snel voorbijgevlogen. Van Nadin, mijn oudste, die in juni dit jaar 11 wordt, naar Lyad, die over een paar dagen, op 4 april, 8 jaar wordt—waar is de tijd gebleven? Nergens. Het is weg en komt niet meer terug.

Ik ben trots op wie ze nu zijn en hoe ze naar de wereld kijken, maar jeetje, wat heb ik het soms zwaar gehad als moeder! En ja, dat mag ook gezegd worden. Ik heb echt geprobeerd alle ballen hoog te houden. Dat is lang gelukt, en toen niet meer. Ik heb diepe dalen gekend en hoge pieken. Ik heb lange tijd op de overlevingsstand geleefd en daardoor helaas soms dingen gemist. Zo heb ik gemerkt dat Lyad, mijn kleine frommel, ontzettend slim is, maar sociaal-emotioneel nog echt een klein kind. Dan ga ik twijfelen: heb ik hem te weinig aandacht gegeven, of is hij gewoon nog heel speels?

En dan heb je Nadin, met een hoog IQ, maar echt een sociaal-emotionele achterstand. Waar je her en der mee leert omgaan. En alsof dat niet genoeg is, heeft hij de jackpot gewonnen met uniek zijn. Naast een fotografisch geheugen mag hij zich ook de koning der allergieën noemen. En nee, thuis noemen wij dit geen “pechvogel,” maar juist een “geluksvogel.” Ik bedoel, hoe uniek wil je zijn?

En ja, soms wil ik mijn kids ook achter het behang plakken, omdat ze zo ontzettend lief zijn en mijn grenzen testen. Maar dan, na een dag zoals vandaag, realiseer ik me hoe bijzonder het wel niet is dat ik moeder mocht zijn van deze twee prachtige zoons! Een stukje van mijn hart klopt in dat van hen, vanaf het moment dat ze in mijn buikje groeiden.

Want zij zijn het allerbelangrijkst. Moeder zijn is soms lastig, en ja, die struggle ken ik ook! Maar uiteindelijk heb ik mezelf beloofd dat geen enkele baan of verplichting belangrijker is dan mijn kinderen. Dus ja, ik neem dat extra dagje vrij. Ja, ik haal ze van school als het kan. En ja, ik doe mee met schoolactiviteiten als ik kan.

Aan alle andere moeders die zich soms verloren voelen, die zich afvragen of ze het wel goed doen, die zich overweldigd voelen door alles wat op hun bordje ligt: onthoud dat jij het geweldig doet. Je zorgt voor je kinderen met zoveel liefde, en dat is het allerbelangrijkste. Wij staan met elkaar in dit avontuur. De uitdagingen maken ons sterker, en de liefde die we geven is meer dan genoeg. Je hoeft niet perfect te zijn, want je bent precies wat jouw kinderen nodig hebben. Samen maken we er het mooiste van.

💕fijne maandag, mommys!