Gisteren moest ik huilen. Vlak voordat ik ging slapen. Kei hard. Alles kwam eruit. En ik denk dat het ook even moest. Mijn lichaam was gewoon op. Ik ging naar bed met opnieuw pijn. En opnieuw weer een ziekenhuisafspraak. Dit keer had ik pijn in mijn buik, van stress denk ik. Want ik was weer bij de dokter geweest.
Ik ben nu al 16 dagen duizelig, heb barstende hoofdpijn en ben misselijk. Sinds Nalina geboren is, is het gewoon niet opgehouden. Ik ging googelen — nee grapje, ik gebruikte ChatGPT — en begon mijn klachten op te schrijven. Gewoon even voordat ik de arts zou bellen. Maar serieus, dat soort dingen opzoeken is ook niet bepaald bevorderlijk voor je mentale gezondheid. Want je krijgt altijd meteen het ergste voorgeschoteld. Maar goed, let's try it. Dus ik al mijn klachten ingetikt… en ja hoor, daar stond het: bel het ziekenhuis, dit is niet goed.
Ik meteen het ziekenhuis bellen. Aan de telefoon zei de gynaecoloog het kan het te maken hebben met postduraal punctiehoofdpijn (PDPH). Dit is een complicatie die je kunt krijgen van een ruggenprik, doordat er hersenvocht lekt. En dat heeft allemaal te maken met het feit dat mijn bloeddruk tijdens het zetten van de ruggenprik is gedaald naar 40 over 50. Ja, echt. Dus kom maar langs want telefonisch kunnen we geen diagnose stellen, ah fijn- top..
Confessiontime: ik vond het echt supereng en superspannend om gisteren überhaupt weer naar de triageafdeling te moeten gaan. Om daar te wachten. En dan vervolgens weer zo’n hele onderzoeksmolen in te moeten. Weer allemaal vragen, weer onderzoeken, weer honderd artsen en weer bloed prikken. Om 16.00 uur melden en rond 18.00 uur mochten we naar huis. Vandaag zouden ze me bellen, over mijn bloeduitslag.
Gisteren hebben ze me uiteindelijk medicatie meegegeven. Omdat ze liever niet meteen zo'n bloedpatch doen. Eerst willen ze uitsluiten of het misschien toch iets anders is. Dus ik kreeg medicatie. En dan zou eigenlijk — als het dat écht is — al na één pil verlichting moeten komen. Gisteren had ik die medicatie ingenomen. En ik lachte nog met m’n nichtje. Zo van: de medicatie gaat vast niet helpen, maar let op, ik krijg wel zo'n 1 op de 10.000 bijwerking. En je raadt het al- de pijn was niet weg! Nee.. ik kreeg wel een bijwerking een opgezette keel. Hou op met me.
En nu weet ik dat het niet helpt en ik mag je wéér terug. Nu naar de huisarts. Wéér een nieuwe molen in. En dat is dus precies waar ik nu weer in zit. En dat maakt me zo verdrietig. Want ik dacht echt: na negen maanden die best wel zwaar en intens waren, met van alles en nog wat, dacht ik... nu komt er eindelijk rust. Een beetje balans. Gewoon even een fijne periode. Maar niets blijkt minder waar. Het is gewoon allemaal heel zwaar. En ja, ik weet het — de hormonen doen ook dingen. Natuurlijk. Maar eerlijk? Het is allemaal gewoon te veel geweest. Te lang. Te heftig.
En ik probeer alles een plekje te geven. Echt. En soms lukt dat ook. Maar gisteren gewoon even niet. Gisteren kwam het eruit. Alles. Ik moest keihard huilen. En weet je? Soms is dat goed. Soms is het goed om je eraan over te geven. Om even stil te staan bij wat er is. Bij wat je voelt. Zodat het weer onderdeel kan worden van een verwerkingsproces. En geen opstapeling wordt van allemaal dingen die je niet aankijkt. Want dat deed ik vroeger. Alles opstapelen. Opkroppen. Net zolang tot het eruit knalde, als het eigenlijk al te laat was. En dat probeer ik nu niet meer te doen.
Mijn lichaam is echt heel moe. Echt heel moe, zei ik huilend tegen mijn partner. Ik zei: “Ik ben de pijn zat, de nieuwe klachten, de honderdduizend medicatie en het ziekenhuis. En dan ook altijd die bijwerkingen. Altijd weer die bijsluiters lezen. “Oké, dit komt voor bij 1 op de 10.000 mensen.” Ja, dat ben ik dan.
Ohja alsof dat nog niet genoeg was, moest er ook bloed geprikt worden. Om te kijken of er iets anders mis is. Vitaminetekort, ijzertekort, andere afwijkingen. Iets waar het misschien mee te verklaren zou zijn. Maar nee, net gebeld: niks gevonden.
Ah ja, fijn ik ben Anisa en bij moet het altijd net even anders. Heb wel vaker aangegeven toch dat ik een boek kan schrijven, nou poeh 😓. Let’s just do it. The hocuspocus life of Anisa and how it always ends good..
Maar voor nu weer proberen, volhouden en weer doorgaan. Maar gisteren, gisteren moest ik gewoon even huilen.
En dat is prima.
🤍
0 reacties