.
Eerlijk… het was gewoon lastig. De laatste dagen voordat Nalina kwam, lag ik soms huilend op bed. Niet omdat ik verdrietig was dat ze zou komen – ik keek juist naar haar uit – maar omdat ik wist: alles gaat veranderen. We waren gewend aan hoe we leefden. Alles had z’n plek. De kinderen hadden hun rol. Ik had m’n ritme. En ik wist: dat gaat allemaal verschuiven.
De oudste blijft natuurlijk de oudste, maar hij krijgt er weer een zusje bij. En de jongste, die was altijd de kleinste, wordt ineens de middelste én grote broer. En Nalina zou straks het nieuwe kleintje zijn. En dat deed wat met me. Het voelde intens. Alles zou anders worden. En daar zat ook verdriet in. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik afscheid moest nemen van hoe het was.
Mijn eigen emoties zaten hoog. Ik was niet alleen bang voor de verandering, maar ook voor wat er allemaal zou komen. Niet voor de bevalling zelf – daar had ik wel vertrouwen in. Maar ik was wél bang voor de ruggenprik. Daar was ik het meest bang voor. En ik weet precies waarom. Bij Nadin, in 2014, ging de ruggenprik verkeerd. Twee keer geprikt. De eerste keer mis. En sindsdien voel ik een deel van m’n rug niet meer. Gevoelloos. Net alsof je bij de tandarts bent geweest en die verdoving nog blijft hangen – dat gevoel heb ik aan de rechterkant van m’n rug. En tóch koos ik weer voor een ruggenprik. Waarom? Omdat ik altijd beenweeën krijg. Die zijn echt heftig en alleen met een ruggenprik kan ik ontspannen. Anders red ik het niet.
En dan kwam die dag… 11 juli. Een datum die in Bosnië heel zwaar is. De dag waarop Srebrenica wordt herdacht. Een dag vol rouw en verdriet. En ik weet nog dat ik steeds zei: “Alle dagen zijn goed, maar niet die. Alsjeblieft, niet die.” En toch… brak mijn vliezen die ochtend. En zoals we in Bosnië zeggen: "Kako bog odredi tako će bit" – wat God bepaalt, zo zal het zijn. En dat werd haar dag. De dag die ik niet wilde, maar toch kwam zij. Gezond, sterk en zo welkom in ons gezin!
De bevalling zelf was oké en duurde maar 5 minuten. Maar na de ruggenprik ging mijn bloeddruk onderuit. Dat moment… dat gevoel… het heeft er echt nog een laagje bovenop gelegd. Zowel emotioneel als mentaal. Alsof m’n lijf zei: “Ik ben op.” En eigenlijk voelde ik me dat ook. Mijn bloeddruk zakte naar 40/50 en was kritisch, duurde 15 minuten om mij terug te krijgen. Teveel gedoe rondom mijn bevalling,dit zal ik vertellen in een andere blog- another time!
Het herstel was zwaar. Fysiek voelde ik me vreselijk. De plek waar de ruggenprik is gezet, voelde drie dagen beurs. Door mijn syndroom herstelt mijn lichaam langzamer, en m’n maagverkleining helpt daar ook niet bij. En dan komt het mentale stuk. Poeh. Woman – I’m tired. Echt uitgeput. Ik leef in een rollercoaster van emoties. De ene dag voel ik me oké, de andere dag huil ik zomaar ineens. Maar dan kijk ik naar m’n boys. En naar dat kleine prinsesje. En dan is het weer even goed. Dan vergeet ik alles. Dan voel ik: dit is mijn wereld. Dit is mijn hart.
Mijn hart is zo gevuld als ik zie hoe lief de jongens zijn tegen Nalina. Van de week hoorde ik haar huilen, ik liep naar beneden – ze lag in haar box. Maar toen ik van de trap af kwam, zag ik Lyad op de bank met haar in zijn armen. Ik schrok, maar bleef rustig. Zijn intentie was zo puur. “Ik wou Seka helpen,” zei hij. Zo noemt hij haar – Seka = Zusje. Omdat ze huilde. Mijn hart smolt. Zoveel liefde maar ook zoveel angst, ze had kunnen vallen. Hield hij haar goed vast? Oké let it go- het is goed gegaan.
En Nadin… die is gewoon echt een grote broer. Hij is elf, en ik zie de trots in alles wat hij doet. Hij helpt uit zichzelf. Geeft haar een flesje. Maakt zelfs een flesje klaar. En ik bedank hem elke keer. Want het is niet vanzelfsprekend. Maar hij doet het wél. Uit liefde. Uit verantwoordelijkheid. En ik voel me zo trots als ik dat zie.
En zoals altijd: ik praat erover. Misschien heb ik wel een trauma opgelopen door deze zwangerschap en bevalling. Alles was intens. Alles was zwaar. En juist daarom schrijf ik. Niet om medelijden. Absoluut niet. Maar om te laten zien dat dit ook moederschap is. Dat je niet alleen bent. Dat wat jij voelt, ook gevoeld wordt door anderen. We praten er alleen te weinig over.
Zwanger zijn is niet alleen blijdschap. Het is loslaten. Opnieuw beginnen. Het is wennen, voelen, en afscheid nemen van hoe het was. En ja, je krijgt er iets moois voor terug. Maar dat maakt het oude niet minder waardevol. En dat verdriet? Dat mag er zijn. Net als alle liefde. Want die is er. Heel veel.
0 reacties