Lieve Anisa,

Tien jaar geleden. Je was 22, pas getrouwd, moeder van Nadin. Een jonge vrouw die de wereld droeg alsof het haar taak was. Maar die wereld… die voelde zwaar. Zwaarder dan je ooit had durven denken. Niemand begreep écht wat je doormaakte. Je was alleenstaande moeder, maar niet écht alleenstaand—je partner zat ver weg in Bosnië, en jij stond er alleen voor. Zo voelde het tenminste.

Ik wil je terugbrengen naar die tijd. Die nachten waarin je alleen in bed lag, Nadin naast je, terwijl de leegte naast jou bijna tastbaar was. Je sliep nauwelijks, voelde je schuldig. Alsof je je zoon tekortdeed, omdat je hem geen aanwezige vader kon geven. Maar weet je wat ik nu zie? Een moeder die nooit opgaf. Die haar kracht vond in de blik van haar zoon. Zijn lach, zijn ogen, zijn onschuld. Hij hield jou overeind. Jij deed dit allemaal voor hem.

Dan die dagen. Die slopende, eindeloze dagen. Zoals toen je fulltime werkte bij dat incassobureau. Werken van 08.00 tot 20.00, elke dag opnieuw. Jij voelde je verscheurd, opgesloten tussen de druk om te werken en de wens om een goede moeder te zijn. En ondertussen? Je partner kon geen werk vinden door de crisis. Financieel was het alsof je constant water aan het scheppen was in een zinkend schip. Mensen zagen niet hoe hard je vocht. Hoeveel pijn je had. Maar jij wist: ik moet doorgaan. Voor mijn gezin. Voor mijn kind.

En toen kwam 2017. Je kreeg je tweede kind. Het zou een moment van vreugde moeten zijn, maar de realiteit was zwaar. Twee kinderen, en nog steeds die financiële struggles. Schulden stapelden zich op, de druk werd ondraaglijk. Je lijf begon de prijs te betalen. Van 65 kilo ging je naar 120 kilo in drie jaar tijd. Stress, verdriet, en de ellende van het leven namen alles over. Je verloor jezelf. Helemaal. Maar zelfs toen bleef je vechten.

Weet je nog die kleine momenten van hoop? Zoals oktober 2014, toen de brief van het IND eindelijk kwam. Jouw partner kreeg een verblijfsvergunning. Het voelde even alsof je adem kon halen. Of in 2017, toen jouw partner zijn eerste baan kreeg via een uitzendbureau. Geen vaste plek, maar het was een begin. Of die opluchting toen je contract niet werd verlengd bij het incassobureau. Het voelde alsof er een last van je schouders viel. Eindelijk ruimte om adem te halen. Kleine overwinningen, maar voor jou waren ze alles.

En toen kwam 2019. Alsof het leven nog meer van je wilde vragen. Je belandde in je tweede burn-out. Dit keer kwam er iets extra’s mee: een paniek- en angststoornis. De wereld werd klein, donker, en benauwend. Zelfs de kleinste taken voelden onmogelijk. Er waren momenten dat je dacht: ik kom hier nooit meer uit. Maar ook hier vond je, ergens diep vanbinnen, de kracht om op te staan. Elke dag opnieuw. Stap voor stap.

Pas in 2020 voelde je voor het eerst écht een lichtpunt. Het moment waarop je besefte: ik leef niet meer alleen om te overleven. Ik leef. Dat besef kwam niet zomaar. Het was het resultaat van al die keren dat je dacht dat je zou breken, maar toch door ging.

Als ik nu naar je kijk, zou ik willen zeggen:

“Meid, kijk waar je vandaan komt. Je bent door alles heen gegaan wat je had kunnen breken, maar je hebt jezelf keer op keer opgebouwd. Het is oké dat je hebt gehuild. Het is oké dat je soms dacht: ik kan niet meer. Maar je bent nooit opgegeven. Niet voor jezelf, niet voor je kinderen. Je hebt alles gedaan wat je kon, en meer. En weet je wat? Dat is genoeg. Jij bent genoeg.”

Jouw leven is als een bloem die groeit op steen. Moeizaam, soms bijna onmogelijk. Maar je groeit. Elke dag opnieuw. Je hebt geleerd dat het niet uitmaakt hoe vaak je struikelt, zolang je maar weer opstaat. Sta elke dag op, Anisa, hoe zwaar het ook voelt. Morgen kan beter zijn.

Wat ik je ook wil meegeven: het is oké om niet alles alleen te doen. Vraag om hulp. Deel je pijn. Je hoeft niet alles op je schouders te dragen. Dat heb je geleerd. Het gras is misschien niet groener aan de overkant, maar jouw gras, jouw pad, jouw leven—het is uniek. En het is van jou.

Blijf groeien. Blijf hopen. Blijf vieren, ook de kleine dingen. Je hebt al zoveel bereikt. En geloof me, Anisa, je jongere zelf zou zo trots zijn op de vrouw die je nu bent.

Liefs,

Je oudere zelf ❤️