Ik voelde me leeg! Ik was er wel… maar ik leefde niet echt. Van buiten zag je mijn lach, maar van binnen voelde ik me leeg. Ik moest doorgaan, voor de kids, voor alles, maar wat had ik veel verdriet. Gelukkig merkte ik dat de kinderen het op hun manier sneller konden verwerken. Dat gaf me ook een soort rust. Ik heb echt gehuild. Veel. Maar ik gaf mezelf de tijd om weer op te krabbelen. Niet geforceerd. Op mijn manier, op mijn tempo. Soms ging het dagen goed, soms ineens weer niet. En dat was ook goed. Ik praatte er open over, deed me niet sterker voor dan ik me voelde.
Na de miskraam voelde echt alles leeg. Er was ineens ruimte die er eigenlijk nooit had moeten zijn. Dat kleine wonder waar we zo naar uitkeken, dat ineens ontbrak. En juist daardoor voelden we allebei: een derde kindje is welkom. Meer dan welkom. Dan zou ons gezin pas echt compleet voelen. Het verlangen werd na de miskraam alleen maar sterker.
Bijna elke maand in 2024 deden we een test. Elke keer hoop. Elke keer die diepe teleurstelling. Het waren de moeilijkste momenten… dat wachten, hopen en dan toch weer die negatieve test. Tranen, weer opnieuw beginnen, en stiekem toch blijven hopen. En eerlijk? Ik was er op een gegeven moment klaar mee. In oktober besloot ik: ik ga weer aan de pil. Klaar.
En toch… iets in mij zei: doe toch nog één test. Er was eigenlijk geen reden voor. Alles wees erop dat het niet nodig was. Maar mijn gevoel bleef knagen. Dus ik dacht: oké, nog één keer. Laatste keer. Zomaar. Gewoon voor mijn eigen gevoel.
Het was november 2024. Precies een jaar na die eerste test in november 2023. En toen… stond ik daar weer. Met een positieve test in mijn hand. Ik kon het niet geloven. Blijdschap, angst, hoop en ongeloof – alles tegelijk.
Diezelfde dag kwam ook dat roze shirtje binnen dat ik voor Nadelya had laten maken. Ik pakte de test erin, gaf het aan mijn partner en zei: “Kijk, de shirt is eindelijk binnen, wil je even passen?” Zijn gezicht toen… dat moment vergeet ik echt nooit.
Vanaf dat moment droeg ik mijn zwangerschap met twee gevoelens tegelijk: angst én geluk. De hele zwangerschap was zwaar en intens. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Daarom heb ik er dit keer ook voor gekozen om het niet te delen. Niet op social media. Niet hardop. Niet zoals ik normaal altijd deed. Niet omdat ik niet blij was – ik was dolblij – maar ik durfde het gewoon niet uit te spreken. Bang voor het ‘wat als’. Bang dat het weer mis zou gaan. Ik zei tegen mezelf: als de baby gezond en veilig geboren is, dán pas deel ik het. Dán pas durf ik het echt te vieren.
En dat is dus waarom het zo stil was van mijn kant. Maar achter die stilte zat alles: hoop, verdriet, kracht, verlangen… en liefde. Heel veel liefde.
💕
1 reactie
Liefje, wat was het zwaar. Maar je hebt het zo goed gedaan. Zo trots op jou. En kijk eens wat een mooi vrouwtje jullie hebben. Ze is in een gezin gekomen die zoveel liefde heeft om te geven aan elkaar. Geniet lieve schat, because you did it. She is in your family to stay ❤️