In 2014 werd ik mama van Nadin en kwam binnen twee maanden 20 kilo aan. 2,5 jaar later kreeg ik Lyad en ook toen kwam ik na de bevalling weer 20 kilo aan. Onverklaarbaar op dat moment en ontzettend gefrustreerd. Al die jaren heeft overgewicht een grote impact op mij gehad, zowel fysiek als emotioneel. Ik was mezelf kwijt, helemaal. Ik werd onzeker, werd een pleaser en deed nauwelijks tot niets meer aan extra persoonlijke verzorging. Make- up hoefde niet, trainingspakken of huispakken waren prima en haren in een knot.
Tijdens mijn hele zwangerschapsperiode van Nadin viel ik af. Toen ik eenmaal moest bevallen had ik hetzelfde gewicht als toen ik de zwangerschap begon. Toen ik, in 2014, mama werd van Nadin, een prachtige en gezonde baby (van nét geen 5 kilo, haha) , was ik dolgelukkig. Hij bracht geluk met zich mee in mijn leven! Op dat moment was ik klaar om de wereld met hem te verkennen en al mijn liefde en zorg aan hem te geven. Maar na zijn geboorte kwam ik binnen twee maanden onverklaarbaar 20 kilo aan. De vreugde van het moederschap werd overschaduwd door mijn zelfbeeld en de negatieve gevoelens die ik had over mijn lichaam en mezelf.
Ik probeerde allerlei diëten, pillen en diverse voedingsschema’s. Echter hielp niks, ik kwam alleen maar meer bij dan dat er af ging. Het leek net alsof mijn lichaam in de war was. Ik accepteerde het op ‘mijn manier’ en ging door met mijn leven. Maar ik merkte dat het té veel met mij deed. Van zeker meisje naar onzekere moeder, niks voor mij.
In 2017 werd ik weer mama, dit keer van Lyad. Ik was gelukkig en kon niet wachten om mijn liefde en zorg ook met hem te delen. Ook hij bracht op zijn manier geluk met zich mee. In Bosnië (waar ik vandaan kom) zeggen we ‘svako dijete nosi svoju nafaku’. In andere woorden, ieder kind neem zijn geluk met zich mee na geboorte. Ik voelde me ook herboren na de geboorte van Lyad alsof ik de wereld aan kon. Maar net als bij Nadin, kwam ik na Lyad zijn geboorte ook 20 kilo aan. Mijn onzekerheid groeide en ik begon mezelf te verliezen. Ik veranderde in iemand die ik niet meer herkende.
Ik was mezelf niet meer. Inmiddels was ik al jaren verder en werd mijn zelfbeeld steeds erger. De mensen die mij niet kende wisten niet beter. De mensen om mij heen die mij al langer kende merkte het op.
Daar waar ik vroeger juist felle kleuren zou aandoen en lekker tijd zou besteden aan mijn make up, kleding en haar. Deed ik nu juist nog minder. Het liefst verstopte ik mijzelf achter trainingspakken. Met een gewichtstoename van 50 kilo werd ik steeds onzekerder. Ik werd een pleaser, iemand die altijd probeerde andere gelukkig te maken. Omdat ik zelf niet gelukkig was hoopte ik door te pleasen dat andere niet het ongelukkige gevoel zouden voelen die ik had. Ja, ik was een pleaser, zelfs als dat ten koste ging van mijn eigen geluk.
Ik was veranderd in een persoon die ik niet kende, een persoon die ik niet wilde zijn. Als ik in de spiegel keek, walgde ik van mijzelf. Ik was doodongelukkig.
Maar ondanks alle moeilijkheden, begon ik te beseffen dat ik meer ben dan mijn gewicht. Dat mijn waarde als persoon en als moeder niet wordt bepaald door hoe ik eruit zie. Ik begon te werken aan zelfacceptatie en liefde voor mezelf. Ik wist ook dat dit een moeilijk proces zou worden maar dat was het dubbel en dwarst waard.
In 2018 begon ik pas te beseffen dat ik echt een probleem had! Op zoek naar een oplossing voor het ongelukkig zijn kwam ik tot conclusie dat in mijn geval het gewicht een enorme rol speelde. Ik was van mening dat als ik gewicht zou verliezen mijn mentale gesteldheid (humeur, vreugde etc.) weer zou terugkomen.
In 2019 zat ik in een fase waarin ik het probleem langzaam aan het erkennen was. Alleen in dat jaar kwam mijn tweede burn out erbij. Een last die ik er niet bij kon hebben. Ik was op dat moment het zwaarst, woog 119 kilo. Het was geen vluchtige gedachte meer; ik moest erkennen dat ik worstelde met overgewicht en dat dit mijn grootste oorzaak was voor al mijn problemen. Het was een moeilijke waarheid om onder ogen te zien, maar het was de eerste stap in mijn reis naar de new me.
Om beter te begrijpen wat er aan de hand was, begon ik met medische onderzoeken. Het was een spannend proces, vol met onzekerheid en angst. Maar ik wist dat ik dit moest doen om verder te komen. De resultaten kreeg ik in 2020 deze waren verhelderend. Ik had inderdaad ‘iets’ ik had namelijk een hormonale disbalance die zorgde ervoor dat mijn lichaam helemaal in de war was!
Met deze uitslag werd ik doorverwezen naar de afdeling obesitas, voor een maagverkleining. Ik was bang, maar ik was ook vastberaden om een oplossing te vinden, voor mezelf. Heb toen drie ziekenhuizen gehad. Waarbij er twee ziekenhuizen afwezen vanwege het hebben van 1 kilo te weinig.
Gelukkig was de Nederlandse obesitas kliniek, de kliniek die kon onderbouwen waarom die 1 kilo helemaal niks uitmaakte. Ze waren begripvol en ondersteunend, en samen met nog 10 andere hebben we een behandelplan besproken en gevolgd. Het was geen gemakkelijk pad, corona kwam namelijk ook even kijken. Hierdoor duurde alles ontzettend lang, te lang. Maar ik wist dat ik de operatie nodig had om mijn gezondheid en welzijn te herstellen.
Op 23 september 2021 ben ik geopereerd aan een Gastric Bypass, oftewel een maagverkleining.
Ik wil andere die hetzelfde doormaken laten weten dat ze niet alleen zijn. Dat het oké is om hulp te zoeken, te praten over je gevoelens en opzoek te gaan naar een oplossing voor jezelf! Dat je meer bent dan je uiterlijk en dat je waarde niet wordt gedefinieerd door alleen je uiterlijk. En het belangrijkste van alles, dat je jezelf kunt accepteren en van jezelf kunt houden, precies zoals je bent. En als je ineens jezelf kwijt bent geraakt, ga opzoek naar de persoon die je ooit was, want die persoon zit nog steeds in je!
XOXO,
Learn to love yourself and then love the rest!
0 reacties