Ik heb altijd de lat hoog gelegd voor mezelf. Al sinds mijn dertiende werk ik, en nu, op mijn 32ste, heb ik nooit echt een pauze genomen. Onafhankelijkheid was essentieel voor me; ik wilde nooit op anderen leunen. Maar die drang om alles zelf te doen, zorgde er ook voor dat ik mezelf voortdurend voorbijliep en steeds het gevoel had dat ik nog beter moest presteren.
Tijdens mijn EMDR-sessies begon ik te beseffen dat ik me verantwoordelijk voelde voor iedereen om me heen en dacht dat ik alles moest aankunnen. Als dat niet lukte, voelde ik me een mislukking. Mijn therapeut stelde me een vraag die me diep raakte: “Waarom voel je de noodzaak om alles zelf te doen?” Die vraag zette me aan het denken. Waarom moest ik alles alleen dragen? Waarom kon ik niet vertrouwen op de mensen om me heen, waaronder mijn partner?
Langzaam begon ik die hoge lat en de controle los te laten. Ik ontdekte dat hulp vragen geen teken van zwakte is, maar juist een teken van kracht. Door verantwoordelijkheden te delen met mijn partner kreeg ik ruimte om te ademen en beter voor mezelf te zorgen. Die keuze gaf me meer rust en bracht me dichter bij mezelf.
Na een periode van betaald verlof werkte ik in september en oktober weer 36 uur per week, en al snel merkte ik de impact daarvan. Ik was moe, ongelukkig, en voelde dat ik niet echt mezelf was. Gelukkig had ik nog wat onbetaald verlof opgespaard voor mijn zoon, Lyad, die in april pas 8 wordt. Ik besloot dat direct in te zetten, want balans en mijn welzijn zijn me veel meer waard dan mijn salaris. Sinds 1 november werk ik weer 32 uur, en het voelt alsof er een grote last van mijn schouders is gevallen.
Dit proces is er nog steeds eentje van vallen en opstaan. Ook nu leg ik de lat soms te hoog voor mezelf, en ik ben er nog niet altijd goed in om voor mezelf te zorgen. Maar geen enkele brug wordt in één dag gebouwd. Het gaat erom dat je blijft werken aan zelfzorg en jezelf toestaat om te groeien. Want als ik blijf doen wat ik altijd deed, zal ik blijven voelen wat ik altijd voelde.
Nu neem ik bewust vrij tijdens de vakanties van de kinderen, en dat voelt geweldig! Die momenten samen zijn onbetaalbaar. Ze worden groot, en ik wil dat ze meer herinneren dan alleen een moeder die altijd aan het werk was. Ik wil dat ze weten hoe we samen avonturen beleefden, hoe we lachten en speelden. De blijdschap op hun gezichten als we samen iets ondernemen, is iets wat ik wil koesteren.
Het vinden van balans is een leerproces. Mijn werk is belangrijk voor me; het geeft me voldoening. Maar mijn gezin en de herinneringen die we samen maken, zijn dat ook. Elke dag leer ik dat het leven niet draait om controle en perfectie, maar om verbinding en de momenten die echt tellen.
Loslaten betekent niet dat ik mijn verantwoordelijkheden negeer. Het betekent dat ik ruimte maak voor groei—voor mezelf en voor mijn gezin. Dus, aan alle hardwerkende vrouwen daarbuiten: het is oké om los te laten. Je hoeft niet alles alleen te doen. Zet die stap, vraag om hulp, en geniet van wat echt waarde heeft. Want je kinderen worden groot, en de herinneringen die je samen creëert zijn de grootste rijkdom die je kunt hebben.
liefst,
Anisa
0 reacties