Opstaan gaat bij mij zo: de wekker gaat om 6 uur… en ik word wakker om kwart over 7. Soms half 8. Ik weet het. Elke ochtend neem ik me voor: “morgen ga ik het écht anders doen.” Maar hé, ik ben ook maar een mens. En weet je, dat kwartiertje extra slaap (of zeg maar drie keer snoozen) redt me op de een of andere manier toch weer.
Tussen half 8 en half 9 is het oorlog. Die broodtrommels? Die zouden ook best de avond ervoor kunnen worden klaargemaakt — en heel soms doe ik dat ook. Maar eerlijk? Dan zit ik eindelijk op de bank, kids op bed, een moment voor mezelf… en dan ga ik écht geen komkommer staan snijden. Geef mij dan maar ochtenden vol chaos. Dat past ook gewoon bij ons.
De grap is: ik ben ondertussen wel een pro geworden in de illusie van rust bewaren. Tot half 9 mag er chaos zijn. Daarna mag alles weer even vallen.
En ja, soms ben ik echt een loedermoeder. Dat woord, dat roept van alles op — en iedereen heeft er weer een andere invulling voor. Voor mij is het een knipoog. Het is wanneer ik zeg: “fietsen jullie maar naar school, mama blijft even met haar koffie in bed.” Geen zwaaimomentje bij het raam, geen enthousiast “doei schatjes!” met handkusjes. Gewoon even… stilte. Want soms heb ik daar ook recht op.
Betekent dat dat ik geen goede moeder ben? Nee, absoluut niet.
Soms huil ik zelfs als ik de kinderen naar school heb gebracht. Echt, gewoon onderweg. Niet omdat ze iets fout deden, maar omdat ik even op was. Te moe, te vol, te veel. En het komt vaker voor dan ik zou willen toegeven.
Maar weet je? Ze zijn ook zo lief. Zó attent. Ze voelen alles haarfijn aan. En op een of andere manier willen ze áltijd knuffelen precies wanneer het bedtijd is. Alsof ze aanvoelen dat ik op dat moment het meeste behoefte heb aan even stil zijn, even vasthouden, even voelen dat het goed is.
Dat is het moederschap voor mij.Het is intens. Het is slopend. En het is prachtig.
Het is de vaatwasser die je alweer moet uitruimen, in je trainingspak de kinderen naar school brengen, nog met je haar in een staart van gister. Het is vergeten gymtassen, boterhammen zonder korstjes, een beetje schuldig voelen dat je liever op de bank hangt dan in het park speelt.
Maar het is ook die blik van je kind. Die knuffel. Dat ene moment waarop je denkt: ja, dit is het waard.
Dus aan alle moeders die zich af en toe een loedermoeder voelen: welkom bij de club. Je bent niet alleen.
Je bent ook maar een mens.En het komt echt wel goed.🤍✨
Wat is jouw ultieme loedermoeder-moment (met knipoog natuurlijk 😉)? Deel het met me – dan lachen of huilen we er samen om!
0 reacties