De dag begon weer zoals altijd. Mijn wekker ging, en zonder erbij na te denken drukte ik op snooze. Nog vijf minuten extra. “Nieuwe dag, nieuwe kansen,” dacht ik, terwijl ik mezelf omdraaide. Maar toen de wekker voor de derde keer afging, wist ik dat ik die extra minuten had verspild. Het was inmiddels kwart over zeven. Ik moest eruit, er was geen andere optie meer.

Half slaperig maakte ik de oudste wakker. “Als je snel je tanden poetst en je aankleedt, krijg je straks wat extra tijd op je schermpje,” beloofde ik. Niet wetende dat dit helemaal geen goed idee was. Terwijl hij nog in bed bleef liggen, haastte ik mezelf naar de badkamer. Douchen, aankleden, snel wat make-up opdoen. Ondertussen voelde ik de stress opbouwen. “Waarom doe ik dit mezelf telkens aan?” dacht ik. Als ik gewoon om zes uur was opgestaan, had ik alle tijd van de wereld gehad. Maar ja, nu was dat te laat.

Beneden trof ik de jongste nog steeds slapend aan. De oudste? Die had z’n kleren wel aan, maar zat inmiddels lekker op z’n iPad. Frustratie begon al op te borrelen. “Ben ik niet duidelijk genoeg? Heeft hij gewoon maling aan me? Waarom lijkt het altijd op ruzie uit te lopen?” Mijn gedachten gingen te snel, en voor ik het wist, begon ik mijn stem te verheffen. “Nadin, tanden poetsen, sokken aan en door! Lyad, het is al 8 uur, en je slaapt nog steeds!”

Nadin keek me aan en zei meteen: “Waarom ben je altijd zo negatief?” Het raakte me. Hij was nog niet eens begonnen en nu al die opmerking. Lyad keek verbaasd naar zijn broer. “Ik snap nooit zo goed waarom hij zo boos reageert,” zei hij zachtjes.

De ochtendspits liep uit de hand. Het was overduidelijk: we gingen te laat komen. Terwijl ik snel mijn foundation opsmeerde, gaf ik instructies. “Nadin, smeer zelf je brood en doe je gymtas even inpakken. Logisch toch? Jij zit lekker op je iPad en neemt nul verantwoordelijkheid.” Ondertussen was Lyad eindelijk beneden, maar het was complete chaos: geen broodtrommel, geen tas – alles kwijt, natuurlijk.

De stress sloeg toe. Ik voelde me opgebrand. Huilend bracht ik ze naar school. We waren al vijftien minuten te laat, en op dat moment dacht ik: waarom zou ik me nog haasten? Het had toch geen zin meer. Met tranen in mijn ogen vertelde ik de kinderen: “Dit wil ik niet meer. Dit gevoel van paniek, stress en verdriet. Dit gun ik ons niet. Vanaf vandaag pakken we het anders aan.” Mijn stem trilde terwijl ik verderging: “We maken ‘s avonds samen de broodtrommels klaar, en jullie zijn voortaan zelf verantwoordelijk voor je tassen. En op tijd naar bed, want deze ochtenden… dat kan niet meer.”

In de auto voelde ik een schuldgevoel opkomen. Wat voor moeder ben ik als ik het zover laat komen? Waarom had ik het niet beter aangepakt? 

Bij school aangekomen stopte ik de auto. Ik wenste ze een fijne dag, maar de woorden van Nadin spookten nog door mijn hoofd.

Ik bleef nog even zitten in de auto, met een storm aan gedachten in mijn hoofd. Ondertussen zat ik nog mijn wenkbrauwen bij te tekenen en mijn lippen te doen. Alles voelde rot, en ik wist dat ik even rust moest nemen. Vijf minuten. Even diep ademhalen. Even rustig worden. En toen reed ik huilend weg, op weg naar werk. Moe van de ochtend.

Maar één ding was duidelijk: dit wil ik anders. Vanaf vandaag gaat het anders.

We kennen allemaal die ochtenden waar alles in de soep loopt, toch? De stress, het schuldgevoel en het idee dat je als ouder tekortschiet. Het gebeurt, het is menselijk. Wat ik heb geleerd, is dat het oké is als het even niet gaat zoals je wilt. Je kunt altijd opnieuw beginnen. Perfectie is een illusie, maar kleine aanpassingen kunnen al een wereld van verschil maken.

Als je vastzit in de chaos, gun jezelf dan een moment om adem te halen. Sta even stil, en kijk wat je anders kunt doen. Maak het makkelijker voor jezelf door dingen vooruit te plannen, je kinderen verantwoordelijkheid te geven en te accepteren dat niet alles onder controle hoeft te zijn. En misschien wel het belangrijkste: wees lief voor jezelf. We doen allemaal ons best, en dat is meer dan genoeg.