Lees eerst deel een: “ Ik stapte binnen bij de psycholoog en dit keer wist ik dat het anders moest.”

••••

Dit is het begin van iets moois, zeg ik weer tegen mezelf. Geen paniekaanval, dat is niet nodig. Ik adem diep in en probeer de rust te vinden die ik zo hard nodig heb.Mijn tweede sessie bij de psycholoog, dit kan ik.

Ik arriveer een kwartier te vroeg bij de praktijk. De stilte in de gang lijkt de spanning te versterken. Mijn gedachten razen, en ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. “Blijf kalm,” zeg ik weer tegen mezelf. 

De psycholoog komt me halen, en ik volg haar de kamer in. Ik ga zitten op de fauteuil, en ze vraagt of ik wat wil drinken. “Water zou fijn zijn,” zeg ik, terwijl ik probeer te ontspannen.

De eerste 30 minuten bespreken we mijn eerste sessie: wat het met me heeft gedaan en hoe ik me er nu bij voel. Het was intens, maar ook verlichtend. De emoties hadden me overvallen, maar het voelde alsof ik eindelijk iets aan het loslaten was dat al zo lang vastzat. Langzaam voel ik mijn paniek zakken, naarmate het gesprek vordert. Toch geef ik aan dat ik ergens bang ben dat ik op de plek van de psycholoog ga zitten en uiteindelijk zelf niet echt geholpen word. De psycholoog stelt me gerust en zegt dat ik me daar geen zorgen om hoef te maken, “de regie terugpakken kan ik echt wel.”

Langzaam voel ik me meer op mijn gemak. Ze vraagt hoe ik mijn EMDR-sessies combineer met werk. Ik vertel haar dat ik eerst naar mijn werk ga en daarna door naar de sessie. “Is dat wel realistisch?” vraagt ze, terwijl ze me verbaasd aankijkt. “Lukt dat je wel?” Ik glimlach en antwoord: “Ja, als ik niet zou werken, zou ik gek worden.” Verbaasd en voorzichtig antwoordt ze: “Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt.” Lachend zeg ik: “Snap ik, haha, ik ben anders, weet je nog?”

Langzaam voel ik me wat veiliger, en de psycholoog stelt voor om een start te maken met mijn eerste EMDR-sessie. Ze zegt: “Jij hebt nogal een grote rugzak die je hebt gedragen en ik weet nog niet hoe dit verder zal lopen. Het kan zijn dat ik na deze sessie toch de reguliere EMDR op zal pakken. Maar ik wil het proberen, want als dit positief uitpakt, brengt dit zoveel moois met zich mee.” Ik knik, ondanks de spanning die ik voel. Ik weet dat dit nodig is.

Ik ga liggen in de relaxstoel en probeer me te ontspannen. De psycholoog begint met de visualisatie en vraagt me door een bos te wandelen. Terwijl ik mijn ogen sluit en mijn gedachten laat dwalen, zie ik hoge bomen om me heen. Het is bewolkt, maar niet koud, en het voelt alsof ik steeds verder het bos in loop. Plotseling stop ik. Voor me zie ik een klein meisje, haar rug naar mij toe, spelend in het bos. Ze is helemaal alleen.

De emoties overspoelen me, dit had ik niet verwacht. In mijn gedachten ben ik aan het vechten. “Sorry,” zeg ik tegen de psycholoog, “ik moet huilen.” Waarom weet ik zelf ook niet. De tranen komen vanzelf. “Rustig maar,” zegt ze, “dit hoort erbij.” De psycholoog vraagt wat ik zie. “Wat doet het kleine meisje dan?” vraagt ze verder. “Ze speelt,” antwoord ik, “maar ze is helemaal alleen.”

De psycholoog vraagt verder: “Hoe oud is het kleine meisje?” Ik slik en zeg zachtjes: “Een jaar of vijf, niet veel ouder dan mijn jongste zoontje, Lyad.” De tranen beginnen weer over mijn wangen te stromen. “Dat meisje mag niet alleen zijn,” zeg ik, mijn stem breekt door verdriet. “Zo’n klein meisje, helemaal alleen in het bos.” Het lukt me niet om in contact te komen met haar. De psycholoog merkt dat op en geeft aan dat ze me uit hypnose gaat halen, op een speciale en rustgevende manier.

Na de sessie zeg ik tegen de psycholoog: “Ik voel me uitgeput, maar ook opgelucht.” Het had onbewust heel veel losgemaakt. Voorzichtig vraag ik haar: “Wie zag ik?” De psycholoog glimlacht en zegt: “Dat kleine meisje, dat meisje ben jij. Hoe verder we dit proces volgen, hoe toegankelijker ze zal worden. Dit is nog maar het begin, en we zijn zelfs verder gekomen dan ik had verwacht.”

Onderweg naar huis merk ik voor het eerst in jaren hoe mooi de wereld eigenlijk is. De zon schijnt zo fel, zo prachtig. Het voelt alsof er een last van me af is gevallen. Ik ben opgelucht, mijn batterij weer een beetje opgeladen, klaar voor de volgende sessie.

Maar terwijl ik terug naar huis rij, blijft één gedachte door mijn hoofd spoken: als dat kleine meisje écht ik ben, wat betekent dat voor alles wat nog verborgen ligt? Wat staat me nog te wachten in die volgende sessie? En vooral, ben ik er wel echt klaar voor om dat te ontdekken?