Ik ging slapen, uitgeput van de dag, maar vastberaden dat het morgen anders zou gaan. Geen herhaling van vandaag. De kinderen had ik die ochtend nog in tranen aangesproken. Dat wilde ik niet meer. Wat ik wel wilde, was een rustige ochtend, een waarop we het gezellig hadden en elkaar met een goed gevoel zouden uitzwaaien. Morgen zouden we om 08.00 uur vertrekken, samen op de fiets. Vol goede moed stelde ik mijn wekker in op 06.00 uur en koos een nieuwe toon, hopend dat dit misschien zou helpen. Vermoeid sloot ik mijn ogen, en al snel viel ik in slaap.

De wekker ging. Het was woensdag. Gelukkig werkte ik vandaag thuis, wat de druk wat minder maakte. Het snoozen duurde zo’n acht minuten, en na een paar keer snoozen werd ik toch weer kwart over zeven wakker. Shit, weer niet gelukt. Maar vandaag wilde ik geen herhaling van zo'n hectische dag als gisteren. Het was een opluchting dat ik thuis werkte – trainingspak aan en geen make-up nodig, dat scheelt een kwartier.

Ik maakte Nadin wakker. "Toe, mama, nog vijf minuten," mompelde hij. Prima, zolang hij daarna maar echt zou opstaan. Bij Lyad deed ik het licht aan en zei: "Tijd om wakker te worden." Het scheelt enorm als je een kind hebt zonder ochtendhumeur, bijna nooit dan. Ik liep naar boven om mijn trainingspak aan te trekken: een te gekke combinatie van een Nike-trainingsbroek van Armin en een felroze Vila-trui van mezelf, haha.

Toen ik weer naar beneden ging, voelde ik dat er iets anders was. Zonder oordeel, maar met een lach, dat scheelt enorm. Mijn hele aura was anders, alles voelde lichter. Ik keek de kamer van Lyad binnen en zag hem, vol energie, zijn kleren aantrekken. "Zo leuk dat we vandaag op de fiets gaan!" riep hij opgewekt. In plaats van Nadin te berispen dat hij nog steeds niet wakker was, besloot ik Lyad extra positief aan te spreken. "Wat goed dat jij al klaar bent en aangekleed," zei ik. Ik zag dat dit iets deed met Nadin. Hij opende zijn ogen en mompelde snel: "Ik ben ook wakker."

In plaats van hem op de vingers te tikken – want trust me, hij was echt nog niet wakker – zei ik: "Mooi, dan halen we 08.00 uur echt wel vandaag." Ik glimlachte en voegde eraan toe: "Ik ben trots op jullie."

Ik ging naar beneden om de broodtrommels klaar te maken. Geen stress, geen gehaast. Het was pas kwart voor acht en ik had nog een kwartier. Dit ging me makkelijk lukken, vooral omdat het een thuiswerkdag was. Minder stress, minder tijdsdruk. De kinderen kwamen naar beneden, kregen een boterham en aten rustig hun ontbijt. Tot nu toe ging alles goed. Ik was trots.

Oké, 08.00 uur de deur uit was ons uiteindelijk niet gelukt, maar om 08.07 uur vertrokken we op de fiets naar school. Het was supergezellig. We praatten wat tijdens het fietsen, en langzaam maar zeker werden ze wakker. De volgende keer mogen ze samen naar school fietsen, want dat lijkt ze nu helemaal geweldig.

Het leven als ouder is vaak hectisch, en dingen lopen niet altijd zoals je ze had gepland. Ochtenden kunnen chaotisch zijn, en het is makkelijk om gefrustreerd te raken als het niet lukt om alles onder controle te houden. Maar wat ik deze ochtend leerde, is dat kleine aanpassingen – zoals de toon die je aanslaat, je mindset, of simpelweg jezelf wat ademruimte geven – een groot verschil kunnen maken.

Perfectie is geen doel, rust en verbinding wel. Het gaat niet om precies om 08.00 uur de deur uitgaan, maar om de momenten die je samen deelt, ook al is het 08.07 uur. Uiteindelijk komt alles wel goed, en soms is dat goed genoeg.