Soms hoor je iets dat je volledig stilzet. Dat gebeurde toen ik de tekst voor het eerst hoorde van Derik Fein- don’t matter. Vooral die ene zin: “I walk the line between confidence and suicide.” Die raakte me recht in mijn ziel. Het voelde alsof iemand precies de woorden vond die ik altijd al zocht, alsof ze een stuk van mijn eigen verhaal vertelden. Ik weet hoe het is om op die lijn te lopen, hoe dun en fragiel die kan zijn. Ik heb momenten gehad waarin ik me sky high voelde, alsof niets me kon raken. Maar ik ken ook het andere uiterste: die diepe, donkere plek waaruit het voelt alsof je nooit meer kunt klimmen.

Toen ik verder las, ging de tekst alleen maar dieper. Het voelde alsof het mijn leven beschreef, mijn worstelingen, mijn hoop. “I made a promise to myself, that the sun, it will rise.” Die belofte… die ken ik. Ik heb het mezelf ook vaak moeten beloven, vooral toen ik in mijn burn-out zat, na mijn tweede kindje. Ik was zo depressief dat ik echt geloofde dat ik iedereen tot last was. Soms dacht ik zelfs dat het beter zou zijn als ik er niet meer was. Dat waren de momenten waarop ik balanceerde, precies zoals deze woorden beschrijven. Maar ergens diep vanbinnen wist ik: de zon komt altijd weer op. Dat is wat mij heeft gered.

Die belofte – dat het beter wordt, dat je de moeilijkste dagen overleeft – is nu mijn houvast. Hoe zwaar het ook is, ik weet dat de zon weer opkomt. Ik heb het keer op keer gezien in mijn eigen leven, en dat is nu mijn kracht.

Het stuk over dromen raakte me misschien nog wel meer. “I’m praying when I don’t believe, just to manifest a dream.” Ik heb dat zo vaak gevoeld. Je hoopt, je blijft vechten, zelfs als je niet helemaal zeker weet of het ooit werkelijkheid wordt. Mijn droom is altijd geweest om iets te maken van mijn leven, voor mezelf. “Little me, I did it. I made you proud.” Die woorden zeggen alles. Ik ben trots dat ik nooit heb opgegeven, zelfs niet toen iedereen dacht dat ik het niet zou kunnen. Het is niet makkelijk geweest, maar ik heb bewezen dat ik het wél kan. Dat ik mezelf trots kan maken.

Wat mij ook raakte, was de veerkracht in deze tekst. “Go on and break all my bones, but you will never break me down.” Het maakt niet uit hoe vaak ik val, ik sta altijd weer op. Dat is mijn verhaal. Dat is wat ik altijd doe: vallen, opstaan, doorgaan. Het is niet altijd mooi of makkelijk, maar het is wat me heeft gebracht waar ik nu ben.

En ja, soms moet je dingen of mensen loslaten. “I lost some friends along the way. Oh well, what a shame.” Die woorden klinken misschien luchtig, maar de pijn die erachter zit, is allesbehalve. Het is een rauwe realiteit die me telkens weer raakt. Mensen komen in je leven omdat je ze op dat moment nodig hebt, omdat jullie iets voor elkaar betekenen. Maar er zijn momenten waarop ze weggaan, soms abrupt, soms langzaam. En dat doet pijn – het voelt alsof een stukje van jezelf met hen verdwijnt. Toch heb ik geleerd dat dit deel is van hoe het leven werkt. Het is geen keuze die je maakt, maar iets wat simpelweg gebeurt, hoe hard je ook probeert het vast te houden.

Dat betekent niet dat het minder verdrietig is. Het gevoel van verlies blijft hangen, die leegte, die stilte. Maar in plaats van afscheid te nemen, probeer ik het anders te zien. Ik zeg nooit echt gedag. Voor mij is het altijd “Until we meet again.” Misschien niet in dit leven, misschien niet zoals het ooit was, maar ergens, ooit, op een manier die we nu nog niet begrijpen. Dat geeft me troost. Het is niet makkelijk, maar het helpt me om verder te gaan, zelfs met het gemis.

De laatste woorden blijven het langst hangen: “Don’t matter how long the road, gonna be a better me.” Het gaat er niet om hoe snel je ergens komt, maar dat je blijft bewegen. Elke dag een stapje verder, hoe klein ook. Voor mij betekent een betere versie van mezelf worden niet perfectie. Het betekent groeien, leren, milder zijn voor mezelf. En vooral trots zijn op hoe ver ik al ben gekomen.

Ik hoop dat als je dit leest, je weet dat je niet alleen bent in je gevecht, je dromen, je hoop. Hoe donker de nacht ook is, de zon komt altijd weer op. Vertrouw daarop. En blijf doorgaan, hoe zwaar het soms ook is.

❤️