Sommige passies ontdek je op school of door een cursus, maar die van mij begon thuis, bij mijn vader. Als klein meisje vluchtte ik met mijn familie van Bosnië naar Nederland. We woonden in asielzoekerscentra, verhuisden vaak en niks voelde echt als thuis. Maar er was altijd één constante: mijn vader, die met zijn handen iets moois kon maken van wat anderen misschien als nutteloos zagen.

Ik vond het geweldig om te zien hoe hij van oude stoffen en versleten kleding weer iets nieuws maakte. Hij toverde van een flair jeans een skinny jeans voor mij, repareerde kapotte broeken en gaf ze een tweede leven. Voor mij voelde dat als magie. Ik keek vol bewondering toe, niet wetende dat dit later mijn eigen passie zou worden.

Toen ik ouder werd, leerde hij me de basis. Hoe je een naaimachine gebruikt, hoe stoffen werken, hoe je een patroon volgt (of juist niet, haha). Maar ik had altijd mijn eigen ideeën. Ik hield van dingen die anders waren, unieker. Dus begon ik met kleding vermaken, veel tot ergernis van mijn ouders. "Waarom maak je die goede kleren kapot?!" riepen ze vaak. Maar voor mij was het geen kapot maken, het was creëren.

Ik heb nooit een opleiding in mode of design gevolgd. Wel theaterschool gedaan, favoriete vak was écht wel kostuums maken.  Mijn vader leerde mij de basis, en de rest heb ik mezelf aangeleerd door te proberen, te falen en opnieuw te proberen. Tegenwoordig helpt internet ook een hoop, maar de basis komt van thuis. En dat maakt het voor mij zo speciaal.

Mijn handgemaakte tassen zijn voor mij niet zomaar tassen. Ze vertellen een verhaal. Mijn verhaal. Hoe je vanuit niets toch iets moois kunt maken. Hoe ik als klein meisje steeds weer moest wennen aan nieuwe plekken, nieuwe huizen, nieuwe mensen. Hoe ik van ons eerste huisje in Vreewijk naar een ander huis in IJsselmonde verhuisde, steeds weer dat onzekere gevoel. Maar ik heb mezelf bewezen: ik kan iets maken. Iets van waarde.

Mijn ouders zagen het nooit als een serieuze toekomst. "Daar verdien je geen geld mee," zeiden ze. Dus koos ik voor een juridische studie, al trok psychologie me meer – maar dat mocht al helemaal niet, te gevaarlijk. Toch bleef het maken, het ontwerpen, altijd in mijn achterhoofd sluimeren. En nu volg ik eindelijk beide passies.

Mijn favoriete tas? Dat is er eentje die ik voor mezelf maakte. Hij staat symbool voor alles wat ik heb geleerd, hoe ik ben gegroeid, en hoe ik toch mijn eigen pad heb gevonden. Elke keer als ik die tas zie, weet ik weer: ik ben doorgegaan, ondanks alles.

Wat ik wil met mijn handgemaakte tassen? Dat mensen iets dragen dat een verhaal heeft. Geen massaproductie, geen standaard mode-item, maar iets persoonlijks. Iets unieks, net zoals de persoon die het draagt. Mijn tassen zijn niet zomaar accessoires, ze zijn een stukje van mij – en misschien straks ook een stukje van jou.

Ik hoop dat mensen voelen wat ik erin stop: liefde, doorzettingsvermogen en de kracht van creativiteit. Want uiteindelijk, wat je verleden ook is, je kunt altijd iets moois maken. 💛