Het was een prachtige april, de lente bracht een frisse energie met zich mee. Toen ik het huis binnenging, kwam de geur van oud en muf me tegemoet. Een vreemde mix van historie en de belofte van iets nieuws. Ik was zwanger, en met mijn groeiende buik dacht ik steeds aan de veranderingen die ons te wachten stonden. Er was nog zoveel te doen voordat ons leven echt zou veranderen.

De zon scheen helder door de ramen, en het licht danste over de versleten vloer. Dit huis, met al zijn karakter en gebreken, zou ons thuis worden. Maar terwijl de lente om me heen bloeide, voelde ik ook de druk van de verantwoordelijkheden. Mijn partner woonde nog in Bosnië, en het was nog niet zeker of hij zou komen. De last die ik droeg was zwaar; ik was een alleenstaande moeder, maar niet helemaal alleen.

Met een salaris net boven het minimum op mijn 21ste leeftijd had ik zoveel in mijn hoofd. Hoe moest ik dit allemaal regelen? De kosten die zouden komen, de babyuitzet, de dagelijkse uitgaven. Ik wilde mijn kind zoveel geven, maar financieel ging dat niet zo makkelijk. Wist ik veel dat je soms beter minder kon werken om meer te krijgen. Maar ook dat ging niet, want ik moest een bepaalde inkomenseis hebben om mijn partner hierheen te halen. Zouden we erna rondkomen? Elke euro telde, en het idee dat ik net te veel verdiende om in aanmerking te komen voor toeslagen was frustrerend. Het voelde alsof ik op een touwtje danste, elke stap vol angst dat ik zou vallen.

Elke dag begon met keuzes, keuzes die je liever niet zo wilt maken op die leeftijd. In plaats van kleding voor mezelf kocht ik een tweedehands kinderwagen. Praktisch, ja, maar het deed pijn om te beseffen dat ik mijn eigen wensen opzij moest zetten. Ik zei vaak tegen mijn vriendinnen dat ik niet kon omdat ik het financieel niet trok, maar ik wilde niet mijn zwaktes laten zien. Ik cijferde mezelf letterlijk weg. Mijn kind zou alles krijgen wat hij nodig had, ook al had ik zelf niets. De gedachte om hem te kort te doen, dat was ondraaglijk.

En zo, terwijl het huis langzaam een thuis werd, ingericht met tweedehands spullen, voelde ik een vreemde mix van trots en onvrede. Trots op wat ik had bereikt met beperkte middelen, op de manier waarop ik dit huis omtoverde tot een warme plek voor mijn kind. Niet helemaal voldaan, want er waren altijd meer verlangens, maar wel trots op de keuzes die ik maakte. Elke tweedehands stoel en tafel had zijn verhaal, en dat maakte het bijzonder.

Toch waren er ook momenten van vreugde, glimpjes van de toekomst die me door de zware tijden hielpen. De lach van mijn kind, de eerste stapjes, het geluid van mijn partner die op video belde vanuit Bosnië, zijn glimlach die ons even dichterbij bracht. Die momenten gaven me kracht, maar het gemis was er altijd. Ondanks de financiële zorgen en de afstand voelde ik dat we samen een gezin aan het opbouwen waren, hoe ver hij ook weg was.

Met elke nieuwe dag, terwijl de zon door de ramen scheen en een nieuwedag ons omarmde, wist ik dat het pad misschien niet eenvoudig is, maar ik was vastbesloten om het te bewandelen, stap voor stap, met mijn kind aan mijn zijde. We zouden samen sterker worden. De toekomst was op dat moment heel onzeker, maar onze liefde en vastberadenheid zouden ons leiden. Want uiteindelijk was de liefde die we deelden de grootste rijkdom die we konden hebben.

love you,first born💙