Wat een bijzonder moment: mijn allereerste blog, geschreven op 05 januari 2025 vanuit mijn nieuwe office space! Jeetje, wat voelt dit speciaal. Ik zit hier nu, achter mijn bureau, met een kopje koffie naast me en een uitzicht dat me elke keer weer doet glimlachen. Dit is mijn plek. Mijn ruimte. Een plek waar ik mezelf kan zijn, kan schrijven, kan dromen en werken aan wat ik belangrijk vind. En wat voelt dat goed!

Het is een hele stap geweest om deze ruimte in te richten. Er waren twijfels – "Heb ik dit echt nodig?" of "Is dit niet te veel van het goede?" – maar ik wist diep van binnen dat ik dit moest doen. Een eigen plek hebben, los van alle drukte thuis, was iets wat al heel lang op mijn wensenlijst stond. Een plek waar ik de balans tussen werk en privé kan bewaken. Waar ik even loskom van het constante “moeten” en gewoon kan focussen. Want eerlijk? Dat was nodig.

In 2015, tien jaar geleden, werkte ik vijf dagen per week, 40 uur lang. En eerlijk? Het voelde gewoon niet goed. Ik was constant bezig, had het gevoel dat ik achter mezelf aan rende, en ergens wist ik: dit wil ik niet meer. Ik maakte mezelf een belofte: nooit meer fulltime op die manier werken. Toen ik bij KPN begon, ging ik 27 uur werken. Dat voelde al veel beter. De rest werd aangevuld vanuit het UWV, dus het was te doen. Maar in 2017 begon ik bij de gemeente Rotterdam, en daar was fulltime werken 36 uur. “Gelukkig maar 36 uur”, dacht ik toen nog. Maar ik gaf me de eerste drie jaar helemaal. Alles moest perfect. Totdat het misging.

In 2019 kwam ik in een burn-out terecht. Bam, het was klaar. Niet omdat die 36 uur te veel was, maar omdat het gewoon allemaal te veel werd. Werk, privé, alles bij elkaar. En weet je wat ik toen besefte? Je bent gewoon vervangbaar op je werk. Hoe hard je ook rent, als jij uitvalt, draait alles gewoon door. Maar thuis? Daar ben je niet vervangbaar. Dat was echt een eyeopener. Ik moest werken om te leven, niet leven om te werken. Dat inzicht veranderde alles. Misschien herken je het gevoel dat werk je identiteit wordt, dat je het gevoel hebt dat je altijd meer moet doen. Maar waar doe je het eigenlijk voor?

Toen ik in 2024 mijn betaalde ouderschapsverlof had opgebruikt, probeerde ik weer 36 uur te werken. Twee maanden hield ik het vol. Twee. Ik zat er helemaal doorheen. Want ja, zelfs als ik vrij was, kwamen er dringende vragen via mail of telefoon. Je bent dan gewoon altijd “aan”. En dat zagen mijn kinderen ook. Voor hen was mama alleen maar bezig met werk. Dat vond ik zó pijnlijk. Dus ik trok de stekker eruit. Gelukkig had ik nog een stukje onbetaald ouderschapsverlof van Lyad. En weet je? Het was het zó waard. Want nu, terwijl ze nog klein zijn, wil ik er gewoon voor ze zijn. Die tijd krijg ik nooit meer terug.

De eerste keer dat ik werk op de tweede plek zette, vond ik doodeng. Maar wat was ik trots. Sindsdien neem ik alle kindervakanties op. We maken herinneringen. Gewoon simpele dingen. Samen ontbijten, naar het park, een middagje knutselen. Het hoeft allemaal niet groots of duur te zijn. Het gaat erom dat ik er ben. En weet je wat ik heb geleerd? Het werk gaat altijd door, ook zonder mij. Dat gaf zoveel rust. Vaak denk je dat alles instort als je er niet bent. Maar dat is gewoon niet zo.

Gelukkig maakt de gemeente het makkelijk om ouderschapsverlof op te nemen, maar het heeft natuurlijk financiële gevolgen. Ik moest wat inkomen inleveren toen ik minder ging werken. Maar omdat ik ook wat opvangdagen kon opzeggen, viel dat verschil best mee. Soms is minder werken zelfs voordeliger. Dat klinkt misschien gek, maar als je minder uren maakt, bespaar je vaak ook op dingen zoals kinderopvang en reiskosten. Het is echt de moeite waard om eens uit te rekenen hoe dat voor jou zou zijn.

En dan dat schuldgevoel. Oef, dat ken ik maar al te goed. Je wilt alles goed doen: een goede ouder zijn, goed presteren op je werk, en er zelf ook nog zijn. Maar je kunt niet alles tegelijk. Ik merkte dat als ik mezelf voorbij liep, mijn kinderen dat meteen voelden. Die twee maanden dat ik weer 36 uur werkte, was ik op. Geen energie, geen geduld, en gewoon niet leuk om mee te zijn. Dat verdienen ze niet. Nu werk ik 32 uur en dat voelt voor mij perfect. Ik ben op werk gewoon Anisa, en thuis ben ik mama. Die balans heeft alles voor me veranderd.

Twijfel je over minder werken? Begin klein. Neem bijvoorbeeld een maand wat extra verlof en kijk hoe dat voelt. Het hoeft niet meteen drastisch te zijn. Gewoon even testen wat voor jou werkt.

Ons weekschema is nog steeds druk, hoor. Maandag tot en met donderdag hebben we na werk direct voetbal. Maar het verschil is dat ik nu bewust tijd maak voor mijn kinderen. Kleine momenten. Een kop thee samen, een gesprekje aan tafel. Dat zijn de dingen die blijven hangen.

Die tijd met je kinderen, die is nú. Niet over een paar jaar, niet als je “alles geregeld hebt”. Vandaag. Uiteindelijk onthouden ze niet hoeveel uren je op je werk zat, maar de momenten waarop je er echt voor ze was.

Dus stel jezelf eens de vraag: wat kun je nu doen om een stap dichter bij die momenten te komen? Want echt, dat is wat telt. En het is zo de moeite waard.

Vanuit mijn nieuwe office space kijk ik uit naar alle mooie herinneringen die nog gaan komen. Wat zou jij doen met je eigen plek? Wat zou je daar willen creëren of veranderen? Ik ben benieuwd!

Wees lief voor jezelf

🌸🤍