“ Het echte leven bestaat niet alleen uit hoogtepunten, en ook ik ken mijn dieptepunten.”
Elke ochtend word ik wakker en ja, daar is die pijn weer. Het voelt soms alsof mijn eigen lichaam me in de steek laat. Simpele dingen zoals opstaan, tandenpoetsen of een kop koffie pakken, zijn voor mij een hele opgave geworden. Het is moeilijk om op mijn 32-jarige leeftijd al vast te zitten in een lichaam dat voelt alsof het dertig jaar ouder is. Terwijl anderen van mijn leeftijd spontaan avonturen beleven of gewoon zonder pijn door hun dag gaan, moet ik steeds weer worstelen met de kleinste dingen. Het voelt oneerlijk.
Maar toch, ik leef met het motto dat ik dans door het leven. Soms is het een vrolijke dans, licht en vrij. Andere keren is het een zware, langzame dans, op een ritme dat gedomineerd wordt door pijn en beperkingen. Medicatie helpt weinig; de pijn blijft een constante metgezel. Toch probeer ik door te gaan, omdat ik niet wil opgeven. Ik lach, ik maak grapjes, zelfs op de dagen dat alles zwaar voelt. Die lach is mijn manier om de pijn te slim af te zijn.
Ook ik heb momenten waarop alles even te zwaar wordt. Die donkere momenten horen bij mij, net zo goed als de sterke momenten. Het echte leven bestaat niet alleen uit hoogtepunten, en ook ik ken mijn dieptepunten.
Op die dagen dat de pijn en het verdriet de overhand nemen, zoek ik toch altijd weer naar manieren om mezelf op te pakken. Humor helpt me om ademruimte te vinden, om even te ontsnappen. Elke lach, al is het maar voor een moment, voelt als een kleine overwinning.
Dus ja, ondanks alles, blijf ik dansen. Het leven, zelfs met zijn obstakels, is een dans die ik niet wil opgeven.
💕
