Jarenlang heb ik in de overlevingsstand geleefd en gehandeld. Echt op tijd grenzen aangeven vond ik erg moeilijk. Ik ging door tot ik bijna neerviel en pas dan dacht ik: "Oh ja, volgens mij lukt het niet meer." Zelfs dan bleef ik doorgaan, tot het moment dat ik letterlijk niet meer op kon staan. En het bizarre? Ik vond dit volkomen normaal.

Ik keek verbaasd naar mensen die wél hun grenzen aangaven. Sterker nog, zij bevonden zich in mijn zogenoemde "allergie-zone". Die zone kennen we allemaal wel: de ergernis aan iets wat je diep van binnen zelf zou willen of moeten doen. Achteraf besef ik dat het nooit aan die ander lag, maar aan mijzelf. Het was een leerproces waar ik doorheen moest.

Maar nu leven we in het heden. Sinds twee jaar doe ik dingen anders. Ik stel mezelf voorop. Ik vind mijn werk belangrijk, maar mijn gezondheid nóg belangrijker. Mijn gezin staat centraal, maar boven hen sta ik. Want als het niet goed gaat met mij, dan gaat het ook niet goed met hen.

Dit besef heeft mij ook geholpen in de opvoeding van mijn kinderen. Ik leer hen hoe ze duidelijk en respectvol hun grenzen kunnen aangeven. En wat me opvalt? Veel mensen hebben hier moeite mee. Hetzelfde gevoel en de twijfels die ik vroeger had, zie ik nu terug bij anderen. Maar grenzen stellen is geen luxe; het is noodzakelijk.

Ik leer mijn kinderen niet alleen hun eigen grenzen te bewaken, maar ook die van anderen te respecteren. Een 'nee' van een ander kind is óók een grens en die verdient net zo goed erkenning. Wederzijds begrip en respect zijn essentieel.

Wat ik nu bij mijn kinderen merk, is dat zij het lastig vinden als andere kinderen continu verwachten dat ze alles moeten delen. Die behoefte hebben zij niet altijd. Natuurlijk mogen anderen met hun speelgoed spelen, maar soms willen ze gewoon even niet. En dat is ook oké. Hetzelfde geldt voor spelen: als ze willen spelen, doen ze dat graag, maar als ze even niet willen, is dat ook prima.

Wat hen vooral moeilijk valt, is wanneer volwassenen zich ermee gaan bemoeien en er iets van vinden. Vooral oudere mensen kunnen snel oordelen. Zoals mijn zoon Nadin laatst zei: "Waarom denken ouders altijd dat ze het beter weten omdat ze ouder zijn?" Ik schoot in de lach en zei meteen: "Dit is een vraag die ik mezelf ook altijd stelde op jouw leeftijd." Want leeftijd en gelijkheid hebben niets met elkaar te maken.

Hoe kijken jullie hier tegenaan? Heb je zelf moeite met grenzen stellen, of heb je een moment gehad waarop je dit anders bent gaan doen? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! Reageer hieronder en laten we met elkaar in gesprek gaan hierover.