Soms lijkt het leven een oneindige storm. Je probeert overeind te blijven terwijl alles om je heen instort. Zo voelde mijn leven lange tijd. Ik vocht tegen paniekaanvallen, angsten, depressies en een gevoel van totale machteloosheid. Het was alsof ik steeds verder van mezelf verwijderd raakte. Er waren momenten dat ik niet eens meer wist wat echt was en wat niet.

Ik herinner me nog goed hoe het voelde om volledig verloren te zijn. Stel je voor dat je losraakt van jezelf, van je eigen lichaam. Het voelde alsof ik een pop was – fysiek aanwezig, maar leeg vanbinnen. Ik keek naar mijn eigen handen, maar ze voelden niet als de mijne. Mijn omgeving voelde vreemd, alsof ik in een droom leefde waaruit ik niet kon ontwaken. Die dissociatie was intens. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam, zonder een uitweg. En hoe hard ik ook schreeuwde in mijn hoofd, niemand kon het horen.

Maar dat was niet het enige. De verwachtingen van anderen lagen als een zware last op mijn schouders. Ik was meer bezig met wat anderen van me vonden dan met wat ik zélf belangrijk vond. “Nee” zeggen voelde alsof ik faalde. Dus bleef ik “ja” zeggen, zelfs als dat “nee” betekende tegen mezelf. Mijn eigenwaarde verdween beetje bij beetje. Ik voelde me onbelangrijk, alsof mijn eigen behoeften er niet toe deden. Het enige wat ik wilde, was anderen gelukkig maken – misschien omdat ik zelf niet wist hoe dat moest.

En toch probeerde ik sterk te blijven. Voor de buitenwereld leek het misschien alsof ik alles onder controle had. Maar binnenin woedde een tornado. Depressie, burn-outs, financiële struggles, onzekerheden – alles stapelde zich op. De paniekaanvallen werden zo intens dat ik niet meer wist hoe ik ze moest stoppen. “Het komt nooit goed,” hoorde ik mezelf zeggen. Maar ergens, in een hoekje van mijn hoofd, hoorde ik ook: “Het komt goed.” Die twee stemmen vochten constant om controle, en het maakte me gek.

Op een dag brak ik. Letterlijk. Ik zat bij de psycholoog, klaar om weer een masker op te zetten en te doen alsof het allemaal wel ging. Maar ik kon het niet meer. Ik was het zat. Zat van het doen alsof. Zat van de pijn. Zat van het gevoel dat ik mezelf verloren was. Voor het eerst gooide ik alles op tafel. Elke angst, elke onzekerheid, elke imperfectie. Het was eng. Mijn adem stokte, mijn hart bonkte in mijn keel. Maar voor het eerst voelde ik ook iets anders: opluchting. Eindelijk was ik eerlijk tegen mezelf.

Vanaf dat moment begon ik langzaam mijn kracht terug te vinden. Niet door perfect te zijn, maar door te accepteren dat mijn imperfecties me uniek maken. Mijn rugzak vol pijn en onzekerheden werd geen last meer, maar een bron van kracht. Ik begon na te denken: Wie wil ík zijn? Niet wie anderen willen dat ik ben, maar wie Anisa écht is. En ik besloot dat ik niet langer de vrouw wilde zijn die zich verstopt in zwarte kleding, die zich schaamt voor haar lichaam, die zichzelf wegcijfert. Ik wilde de vrouw zijn die haar eigen pad bewandelt – met trots.

Dat besef veranderde alles. Ik leerde mijn imperfecties omarmen. Mijn paniek- en angststoornis verdwijnen misschien nooit helemaal, maar ik heb geleerd er mee om te gaan. Die dagen dat ik mezelf nog steeds “te dik” voel? Die komen en gaan, maar ik laat ze niet langer bepalen wie ik ben. Mijn imperfecties zijn niet langer mijn vijanden; ze zijn mijn kracht. Ze herinneren me eraan hoeveel ik heb doorstaan, en hoe ver ik ben gekomen.

In mijn donkerste momenten vond ik redding in mijn creativiteit. Waar anderen misschien muren zagen, zag ik mogelijkheden. Ik gebruikte mijn creativiteit om oplossingen te bedenken, om hoop te vinden waar geen licht leek te zijn.

Toen ik mijn eerste creatie voor Nadelya maakte, voelde ik een golf van trots. Het kleine meisje in mij, dat ooit droomde van meer, fluisterde: “Je hebt het gedaan. Ondanks alles wat je hebt meegemaakt, heb je het gedaan.”

Nadelya is meer dan een merk. Het is een weerspiegeling van mijn reis. Elk product dat ik maak – van een handgemaakte tas tot een workshop – vertelt een verhaal. Het vertelt over vallen, opstaan, en groeien. Over kracht vinden in kwetsbaarheid en imperfectie. Wanneer iemand een product van Nadelya draagt, hoop ik dat ze een stukje van dat verhaal meenemen. Dat ze herinnerd worden aan hun eigen kracht, hun eigen uniekheid.

Mijn workshops, zoals De Echte Jij, zijn geboren uit de tools die ik zelf miste. Ze zijn een veilige plek, een eerste stap voor mensen die, net als ik, op zoek zijn naar zichzelf. Mijn grootste wens is dat anderen zich minder alleen voelen in hun reis. Dat ze leren dat kracht begint bij het accepteren van wie je bent, met al je imperfecties.

Draag je kracht met je mee, want jouw verhaal is jouw unieke kracht.