Ik begon op mijn dertiende met een krantenwijkje. Geen dramatiek, geen groot verhaal — gewoon een bijbaantje. Soms ging mijn vader met me mee en liepen we samen die wijk door. Het was simpel en eigenlijk best gezellig. En achteraf bijna niet te geloven hoeveel werk je deed voor zo weinig geld, maar voor mij voelde het als vrijheid. Het was míjn eigen geld, míjn eerste stapje richting zelfstandigheid.
Op mijn veertiende werkte ik bij de HEMA, voor één gulden per uur. Het klinkt nu bijna absurd, maar zo ging dat toen. Ik had geen netwerk, geen bijzondere kansen. Ik had gewoon mijn bijbanen en mijn doorzettingsvermogen.
Toen ik negentien was, werkte ik voor een stichting, deur-aan-deur. In de regen, in de kou, aanbellen, praten, hopen dat mensen wilden luisteren. Niet omdat het mijn droom was, maar omdat ik simpelweg geld moest verdienen. Dat werk heeft mij meer gevormd dan ik toen kon beseffen. Het leerde me omgaan met mensen, met afwijzing, met spanning, met verantwoordelijkheid.
Na al die banen rondde ik mijn juridische studie af. Dat zou het moment moeten zijn waarop alles in beweging kwam, maar de arbeidsmarkt zat op slot. Er waren veel meer werkzoekenden dan banen. Toch bleef ik zoeken, blijven proberen, blijven gaan.
Ik vond mijn eerste echte fulltime baan bij Ziggo. Veertig uur per week, fijne collega’s, een goede sfeer. Ik voelde me daar thuis. Maar door een reorganisatie werd mijn contract niet verlengd. Dat was lastig, maar ergens in mij zat altijd die overtuiging dat dingen gebeuren met een reden — ook als die reden nog niet zichtbaar is.
Daarna vond ik eindelijk een functie die aansloot bij mijn studie: een incassobureau. Maar de werkdruk was ongezond. Veertig uur op papier, veel meer in de praktijk. Geen balans, geen ruimte. Dat eindigde in mijn eerste burn-out. Een harde periode, maar één die me uiteindelijk sterker heeft gemaakt dan ik ooit had verwacht.
Na mijn herstel koos ik bewust voor rust. Voor licht werk. Ik ging parttime bij KPN in Ridderkerk aan de slag, zonder zware verantwoordelijkheden. Het was precies wat ik nodig had om mezelf opnieuw op te bouwen. Toen het filiaal sloot, voelde dat niet als een tegenslag, maar als een logisch moment om door te gaan.
En toen kwam het: een vacature bij gemeente Rotterdam. De perfecte functie, maar de vacature was al gesloten. Toch besloot ik te reageren. Niet geschoten is altijd mis — dat motto heeft me al zo vaak verder gebracht dan voorzichtigheid ooit zou doen. En ook dit keer werkte het. Ik kreeg een kans.
Sinds 2017 werk ik bij gemeente Rotterdam. En daar groeide ik!
Ik begon als Handhaver Participatiewet, waar ik leerde om stevig te staan, zorgvuldig te werken en moeilijke gesprekken niet uit de weg te gaan.
Daarna werd ik Werkconsulent Participatiewet, en leerde ik hoe je mensen begeleidt, motiveert en helpt richting werk. Het gaf mij een nieuwe kijk op menselijke kracht en kwetsbaarheid.
Later groeide ik door naar Kwaliteitsmedewerker Participatiewet, waar ik nog dieper in de materie dook. Ik ontwikkelde mijn analytische kant, mijn communicatievaardigheden en mijn vermogen om processen te verbeteren. Die functie maakte me nóg scherper, nóg krachtiger en nóg zekerder in mijn rol.
En nu, per 1 januari 2026, maak ik een nieuwe, grote, toffe stap in mijn carrière. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe trots ik ben! Een stap die laat zien hoe ver ik ben gekomen. Een stap die ik verdien. Een stap die past bij wie ik ben geworden.
Ondertussen startte ik in 2023 ook mijn eigen onderneming. Niet uit noodzaak, maar vanuit kracht. Omdat ik voelde dat ik genoeg had opgebouwd, genoeg had geleerd, genoeg in mezelf geloofde om te durven creëren.
Als ik terugkijk, zie ik een meisje dat begon met niets ,echt niets. Geen perfecte start, geen route. Maar ik zie óók een vrouw die alles zelf heeft opgebouwd: haar kracht, haar stem, haar vaardigheden, haar carrière en haar onderneming.
Mijn verhaal is geen verhaal van geluk hebben.
Het is een verhaal van blijven gaan, blijven proberen, blijven geloven dat er altijd een reden is voor wat er gebeurt; ook als je die pas jaren later begrijpt.
En dat is precies waarom ik nu sta waar ik sta.
Ik begon met weinig.Maar ik groeide naar veel. En ik ben nog lang niet klaar.
🌸
0 reacties