Weet je Nadin, ik was nét (1,5 maand) 22 jaar toen ik je kreeg…

Voor velen was ik misschien een tienermoeder, maar voor mijzelf was ik gewoon een moeder. Een jonge moeder, ja, maar met een groot hart, een hart vol dromen en een hoofd vol zorgen. Als ik terugkijk naar die tijd, zie ik hoe hard ik mijn best heb gedaan om jou alles te geven wat ik kon. Hoe weinig het soms ook was, hoe zwaar het ook voelde.

Je papa was pas naar Nederland gekomen. Alles was nieuw voor hem – het land, de taal, de cultuur. Het was spannend en onzeker. Een baan vinden was moeilijk. Hij wilde zo graag zijn steentje bijdragen, maar telkens stuitte hij op uitdagingen. Toch gaf hij niet op. Hij wilde een toekomst opbouwen, voor ons, voor jou. Toen er weinig mogelijkheden waren, nam hij een krantenwijkje. Een paar uurtjes in de vroege ochtend, voor die €50,- tot €70,- extra per maand. Dat lijkt misschien niet veel, maar voor ons was het een wereld van verschil.

Ik weet nog hoe wij hem vaak hielpen. Niet omdat het moest, maar omdat we wisten hoe zwaar het voor hem was. Samen stonden we vroeg op, jij en ik, en reden met papa door de wijken. Jij sliep op de achterbank van onze kleine Chevrolet uit 1998, warm ingepakt in dekens. Ik zie het nog voor me: jouw kleine handjes die uitstaken, je rustige ademhaling terwijl papa en ik buiten in de kou werkten. Dat autootje was oud en simpel, maar voor ons voelde het als een veilige haven.

Soms laadden we samen de kranten in, en terwijl papa druk was met bezorgen, bleef ik even bij jou, om te zorgen dat je lekker lag. Die momenten waren niet makkelijk, maar ze leerden ons wat het betekent om er samen voor te gaan, hoe zwaar het ook is. Alles wat we deden, deden we met liefde voor jou.

En zo groeiden we samen. Jij en ik. Vanaf het begin. We hebben diepe momenten gedeeld, momenten waarin ik niet wist hoe we het zouden redden. Maar ook goede momenten, waarin jouw lach de zorgen even liet verdwijnen. Toen je broertje werd geboren, was ik 24 jaar oud en hadden we een klein beetje meer ademruimte. Papa had inmiddels een baan. Het was nog steeds niet stabiel genoeg om zorgeloos te leven, maar het was meer dan een krantenwijkje. Toch bleef het leven in de overlevingsstand. Dat vechten, jarenlang, dat brak me.

Mijn enige doel was dat jij en je broertje niets tekort zouden komen. Maar eerlijk? Het doet nog steeds pijn. Het verdriet dat ik je nooit een nieuwe kinderwagen heb kunnen geven. Hoe we altijd moesten improviseren, hoe ik creatief moest zijn om te zorgen dat je toch kreeg wat je nodig had. Het breekt mijn hart soms nog, die herinneringen. Niet omdat jij ooit hebt geklaagd, maar omdat ik je zoveel meer had willen geven.

En toch, nu ik naar je kijk, 10,5 jaar later, voel ik niets dan trots. Je bent zo’n lieve, zorgzame jongen geworden. Een jongen met een groot hart, vol begrip en liefde. Het geeft me het gevoel dat, hoe moeilijk het ook was, we samen sterker zijn geworden.

Je hebt me laten zien dat geluk niet zit in materiële dingen, maar in de band die we hebben opgebouwd. Jij, jouw broertje, papa en ik – we zijn samen gegroeid. En dat is onbetaalbaar. Als ik je nu zie lachen, spelen, groeien, weet ik dat alle offers, alle tranen en alle lange nachten het waard zijn geweest. Jij bent altijd mijn trots, mijn grootste reden om door te gaan.

Maar weet je wat? Het is me gelukt. Ik heb alle obstakels overwonnen. Alles wat in de weg stond, heb ik stap voor stap achter me gelaten. En dat boek – dat boek dat ons verhaal vertelt, van hoe we samen begonnen en hoe we samen groeiden – dat zal mama nog schrijven. Want ik wil dat jij en je broertje ooit ons verhaal kunnen lezen. Ik wil dat jullie begrijpen waar we vandaan komen en hoe ver we zijn gekomen.

Jullie, Nadin en Lyad, zijn mijn trots. Mijn grootste inspiratie. Dankzij jullie weet ik dat alles mogelijk is. Dus ja, dat boek komt er. En het zal een verhaal zijn van liefde, doorzettingsvermogen en de kracht van samen. 

Dank je wel dat jij mij moeder maakte Nadin zelfs toen ik het zelf nog aan het leren was.

❤️

Deze blog is voor de moeders die elke dag hun best doen, voor de moeders die hun kinderen zonder aarzeling alles geven, voor de moeders die elke uitdaging aangaan met een glimlach en een hart vol liefde. Jij bent de reden dat de wereld draait, en jij verdient alles wat goed is in het leven.