Het leven heeft soms een rare manier om verhalen te vertellen. Dit jaar begon als een roman waarvan de eerste pagina's zachtjes fluisterden: "Dit jaar is anders". Een belofte, maar ook een waarschuwing. Het leek een hoofdstuk dat me uitdaagde om harder te werken, groter te dromen en vooral – om te durven vallen, maar weer op te staan.

Het jaar begon met het gevoel dat alles mogelijk was, maar de realiteit haalde me snel in. Ik sloot 2023 af op een hoogtepunt, en in 2024 stond ik ineens in een storm. Een miskraam trok me terug naar plekken in mijn hoofd waarvan ik dacht dat ik ze achter me had gelaten. Oude pijn, twijfels over mezelf, en die eeuwige strijd met mijn spiegelbeeld – het gewicht dat altijd net te zwaar leek. Ik raakte mezelf weer even kwijt.

Maar opgeven? Nooit.

Hoe zwaar het ook was, ik bleef doorgaan. De dromen waar ik al zo lang in geloofde, begonnen langzaam uit te komen. Mijn pand voor Nadelya werd werkelijkheid – een droom die ik jaren geleden voorzichtig had uitgesproken, stond ineens echt voor me. Mijn "blue baby" maakte plaats voor een nieuwe stoere auto, en ik voelde het. Niet als geluk, maar als een bewijs van doorzetten. Hard werken, altijd weer.

Dit jaar had het allemaal. Het dieptepunt was de miskraam. Rauw, pijnlijk en stil verdriet. Het deed me huilen zoals ik al lang niet had gehuild. Maar elke keer als ik dacht dat het te veel was, fluisterde iets in me: "Het gebeurt om een reden. Het gebeurt wanneer het moet gebeuren". Die woorden hielden me overeind.

En er was ook groei. Het hoogtepunt was het pand – een fysieke herinnering aan wat je kunt bereiken als je niet opgeeft. Dit was van mij. Ik had dit gedaan.

Mijn kinderen en mijn inner child speelden de hoofdrol in dit hele verhaal. Alles wat ik doe, doe ik voor hen. Ik wil ze laten zien dat alles mogelijk is, hoe ver het soms ook lijkt. Ze moeten weten dat je zelfs als je struikelt, kunt leren dansen. Hun lach, hun kleine handjes die de mijne vasthielden – zij waren mijn kracht. En die kleine, dappere versie van mezelf die diep vanbinnen nog steeds leeft, gaf me het vertrouwen om weer te geloven in dromen en in mezelf.

Er waren dagen dat ik twijfelde, maar ik verbaasde mezelf steeds weer. Elke keer als ik viel, stond ik op. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat ik niet anders kon. Ik leerde dat ik sterker ben dan ik ooit dacht. De obstakels waren zwaar, maar ze lieten me groeien.

Het waren niet alleen de grote dingen. Soms vond ik rust in de kleinste momenten: een lach van mijn kinderen, een goed gesprek, een onverwachte stilte waarin alles weer even op zijn plek leek te vallen. Die kleine lichtpuntjes gaven me ademruimte op dagen dat alles zwaar voelde.

Terugkijkend op dit jaar zie ik iemand die niet opgeeft. Iemand die bleef vechten, die groeide en die nu sterker en wijzer is. Het verschil tussen toen en nu? Ik geloof meer in mezelf.

Als ik dit jaar in één zin zou samenvatten: "Durf te dromen, durf te vallen, en durf te dansen – want uiteindelijk kom je daar waar je moet zijn."

Een brief aan mijn toekomstige zelf zou simpel zijn: "Blijf geloven. Blijf werken. Blijf jezelf. Alles wat je nodig hebt, zit al in je."

En het volgende hoofdstuk? Nog meer groei, nog meer avonturen met Nadelya en vooral meer balans. Dromen, geloven, genieten – daar draait het om. Lief zijn voor mezelf en de mensen om me heen.

Dit was 2024: soms pijnlijk, soms prachtig, maar altijd echt. Het leven liet me struikelen, en ik maakte er een dans van.