Oh mede-mama, ik weet precies hoe je je voelt. Echt, je bent niet alleen hierin. Vorige week was het ook hier weer zover, de scholen begonnen weer en dat betekent altijd chaos. En laten we eerlijk zijn, die eerste week? Die is gewoon zwaar. Nieuwe schema’s, lunchboxen die moeten worden gevuld, gymtassen die op mysterieuze wijze verdwijnen, en dan die ochtendspits – je weet wel, iedereen die de deur uit moet terwijl je zelf nog amper je tanden hebt kunnen poetsen.
Ik had het dus ook zwaar. Zo zwaar zelfs dat ik me op een gegeven moment echt de "worst mom ever" voelde. Er komt zoveel op ons af, en dan die onuitgesproken druk dat we alles perfect moeten doen. Maar weet je wat? We hoeven het niet perfect te doen. Echt niet.
Vorige week bijvoorbeeld, het was net maandagochtend. Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had. De kinderen hadden hun schoolspullen, de boterhammen waren netjes gesmeerd (oké, misschien met een beetje haast), maar toen... PANG! Paniek. Zomaar. Uit het niets. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik kon ineens niet meer helder nadenken. Mijn angststoornis vond het blijkbaar een goed idee om even aan te haken. Superleuk. Niet dus.
Wat volgt is natuurlijk die interne stemmetje van: "Hoe ga je dit in hemelsnaam doen? Hoe ga je die kinderen de deur uit krijgen, terwijl je zelf in paniek bent?" En ik begon me af te vragen of ik het allemaal wel kon. Serieus, ik voelde me even compleet verloren.
Maar weet je, op dat moment, tussen het zweten en het gestress door, realiseerde ik me iets belangrijks: het is oké om niet oké te zijn. Weet je waarom? Omdat wij als moeders ook maar mensen zijn. We doen zoveel, zorgen voor iedereen, en vergeten vaak onszelf. Maar die paniekaanvallen, die angsten, dat maakt ons niet de "worst mom ever". Het maakt ons menselijk.
En dan vandaag... ja hoor, het was weer zover. Het ging inmiddels vijf dagen goed. Vijf hele dagen! We hadden nieuwe regels ingevoerd, wat dingen aangepast, en eerlijk? Het leek eindelijk een beetje te lopen. Ik was zowaar opgelucht dat er wat rust in de tent was. Maar ja, dat duurde dus niet lang…
Uit het niets besloot de jongste dat hij er ineens geen zin meer in had om te luisteren. Prima, dacht ik, misschien een dipje, dat kan gebeuren. Maar toen begon de oudste ineens te huilen, want ja, kamp komt eraan en in groep 7 is dat blijkbaar dé reden voor een flinke portie stress. En als er iets is waar ik als moeder door overprikkeld raak, dan is het wel twee kinderen die op hetzelfde moment compleet overstuur zijn. Natuurlijk kon de jongste dat niet ongemoeid laten. Zodra hij een kans ziet om uit bed te stappen en niet te slapen, is hij "all in". Dus hop, daar kwam hij weer goedbedoeld om zich te bemoeien met de boel. Echt hoor, timing is altijd perfect bij die kleine.
Maar op dat moment? Nee, ik kon het gewoon even niet meer aan. De jongste begon te huilen omdat hij zijn zin niet kreeg, en daar stond ik, met een gigantisch rotgevoel, terwijl mijn schouders steeds verder omhoog kropen van de spanning. Vast. Helemaal vast. Alsof alle zorgen, paniek en frustraties van de afgelopen dagen zich als een zware rugzak op me hadden gestapeld.
En daar zat ik dan. Met een huilend kind, de ander overstuur vanwege kamp, en ik? Ik zat helemaal op. De schuldgevoelens begonnen zich weer op te stapelen. Want ja, als moeder voel je je dan meteen rot dat je het niet allemaal perfect kunt handelen. Maar weet je? Dat is oké.
Soms is het gewoon even te veel. Soms kunnen we niet alles dragen, en dat hoeft ook niet. We zijn ook maar mensen.
Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik ben soms mijn eigen grootste criticus. Elke keer dat ik struikel of niet aan mijn eigen verwachtingen voldoe, lijkt het alsof die innerlijke stem meteen klaarstaat om te zeggen: "Zie je wel, je doet het fout." Maar wat ik de laatste tijd probeer te doen, is die stem stil te leggen. Ik ben er nog steeds niet goed in, maar ik probeer. Want uiteindelijk doen we ons best. En dat is genoeg.
Dus ja, vandaag was het even een dagje, maar morgen is weer een nieuwe dag. En hopelijk krijgen mijn schouders dan ook een beetje rust. Voor nu is het gewoon een kwestie van doorademen, de dag afsluiten, en weten dat ik mijn best doe. En dat jij, mama, dat ook doet. We doen ons best, en dat is meer dan genoeg.
💛
0 reacties